(ก่อนจาง ลู่จื้อจะกลับเพนต์เฮาส์)
ณ ห้องทำงานที่บริษัท เวลา 13.30 น.
ดวงตาสีน้ำตาลมองตรงไปยังหน้าจอโน้ตบุ๊กบนโต๊ะทำงาน เนื้อหาข่าวของเขายังคงเกิดขึ้นเรื่อย ๆ และมันจะหายไปเพราะคนของตัวเองจัดการลบมัน แต่นั่นมันก็แค่วิธีแก้ปัญหาที่ไม่มีวันจบไปเรื่อย ๆ ยิ่งนานวันทุกอย่างยิ่งแย่ แรงกดดันทุกอย่างกำลังพุ่งเขาหาเราทั้งสองเมื่อรู้ตัวอีกทีมันก็หนักอึ้งจนแทบขยับตัวไม่ออก
นัยน์ตาคมละจากหน้าจอมองเหม่อลอยไม่โฟกัสกับสิ่งใดออกไปยังนอกหน้าต่าง ในหัวมีความคิดมากมายที่กำลังตบตีกันเอง เรื่องบางเรื่องไม่สามารถจัดการได้ ทั้งที่มันไม่น่าเป็นเรื่องที่เกินความสามารถของเขาเลย แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมถึงดูไม่มีหนทางไหนที่เขาจะเดินไปได้เลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“เชิญครับ” เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นทำลายบรรยากาศความเงียบ ร่างสูงขยับตัวปรับท่านั่งสายตาหันไปมองยังประตูที่เปิดออกเป็นจังหวะเดีย
