“ฮึก...”
เสียงสะอื้นแผ่วเบาดังเล็ดลอดให้ได้ยินเป็นระยะ ตลอดเวลาเป็นชั่วโมงและยังไม่มีวี่แววว่าจะสงบลง ใบหน้าสวยซุกลงกับอกกว้างปล่อยน้ำตาไหลจนเสื้อของเอสเตอร์เปียกชุ่ม และนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าของเสื้อไม่โวยวายใส่ มือทั้งสองกำขยุ้มเสื้อจนยับยู่ยี่ ไร้เสียงต่อว่าหรือคำพูดกวนประสาท
ภายในบ้านหลังใหญ่เวลานี้เหลือเพียงเรา 3 คน ฉัน ลูก้าและเอสเตอร์ คนอื่น ๆ ถูกสั่งให้ออกไปและแม่ก็กำลังกลับมาหาฉัน เพราะขาดการติดต่อไปทำให้ทุกคนออกตามหา สัญญาณสุดท้ายก่อนโทรศัพท์จะดับไปคือเส้นทางแถวเพนต์เฮาส์ของฉัน ลูก้ากับเอสเตอร์เลยขับรถไปที่นั่นทันทีและเห็นฉันร้องไห้อยู่หน้าร้านชุดแต่งงาน
“ที่ผ่านมาเขาดีมาก แต่จู่ ๆ วันหนึ่งเขาก็เปลี่ยนไปไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ฮึก!”
“....” เอสเตอร์ยกมือขึ้นลูบหลังฉันเบา ๆ เป็นการปลอบประโลม
“เขาทำเหมือนรักกูมาก รักมากจนไม่มีที่ให้ใครเลย แล้ววันนี้ ฮึก...”
“....”
“กูรอว่าเขาจะตา
