“หยุดพูดคำนี้สักทีได้มั้ย ใครเขาเป็นอะไรแบบนั้นกับคุณลู่คะ” เป็นการเถียงที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นรองอีกฝ่ายอย่างมาก ก็เขาเอาแต่ยิ้มทุกคำพูดของฉันเลย สายตาที่จ้องมองมานั่นแสดงออกชัดถึงอารมณ์ที่ดีจนน่าหมั่นไส้
“คำว่า?” ลู่จื้อถามกลับ แสร้งทำเป็นไม่เข้าคำพูดฉันปกติเป็นพวกรู้มากจะตาย
“คำว่าเมีย” ไม่เข้าใจนักก็ขยายความเพิ่มเติมให้ จะได้จำเข้าในสมองหน่อยว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาทั้งนั้น
“ก็เป็นจริง ๆ”
“....” ดวงตาสีฟ้าช้อนขึ้นมองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ ซึ่งเขาก็ยังคงจ้องหน้าฉันอยู่ตลอดเช่นเดิมแต่กลับยังอมยิ้มด้วยความอารมณ์ดีอยู่แบบนั้น
“เข้ามาในห้องก่อนมั้ย” ลู่จื้อขยับตัวหลบเปิดทางเชื้อเชิญให้เข้าไปภายในห้อง
“แค่มาคุยธุระนิดหน่อยก็จะไปแล้ว” พูดกับเขาดี ๆ พูดออกไปตรง ๆ ลู่จื้อน่าจะตามใจฉันเพราะยังไงก็มาขอด้วยตัวเอง
“อ่อ งั้นไม่สะดวก” พูดจบร่างสูงก็หันเดินกลับเข้าไปในห้องพร้อมปร
