ณัฐญาณีรู้สึกประหลาดใจที่วันนี้เดินเข้าไปในสวนหย่อมหลังบ้านตอนสายแต่ยังเห็นบุตรสาวนั่งจัดเอกสารอยู่ที่เก้าอี้สนามใต้ร่มไม้ริมบ่อเลี้ยงปลาเล็ก ๆ มุจลินทร์ในเชื้ตขาวกางเกงแนบเนื้อหันมายิ้มให้ขณะมารดาเดินเข้าไปนั่งเป็นเพื่อน
“ลินไม่ไปทำงานหรือคะ...วันนี้ไม่ใช่วันหยุดนี่”
“หนูลาวันหนึ่งค่ะแม่ อยากทำงานที่บ้านบ้าง รู้สึกว่ามีสมาธิดี”
“ขออนุญาตท่านประธานคนใหม่แล้วหรือคะ....ระวังจะเป็นประเด็นนะคะลูก”
เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชันอีกเช่นเคย มุจลินทร์ฟังแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจเพราะหลายวันมานี้อนาคินมีประชุมที่บริษัททุกวันและเธอก็เลือกที่จะกลับบ้านก่อนเขาประชุมเสร็จในตอนเย็นค่ำ แม้ไม่ได้ตั้งใจสนองตอบต่อคำขอร้องของอนันต์ แต่การอยู่ห่างกันเช่นนี้ก็คงทำให้ผู้ยื่นข้อเสนอสบายใจได้บ้างว่าเธอไม่ได้ผิดคำสัญญา
“คุณแม่มีอะไรไ
