อนันต์เข้ามาห้ามปรามโดยการดึงร่างเล็กของณํฐญาณีไปโอบกอดไว้ อนาคินมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยความสำนึกผิดที่ประดังเข้ามาในความรู้สึก เขาไม่นึกโกรธแม่เลี้ยงเลยสักนิด ควรแล้วที่เธอต้องทำเช่นนี้ ควรแล้วที่เขาต้องได้รับการปฏิบัติอย่างจงเกลียดจงชังจากเธอในเมื่อความเจ็บปวดของคนที่เธอรักล้วนมาจากเขาซึ่งไม่เคยฟังเหตุผลของใคร
“ผมรู้ว่าที่ผ่านมาผมทำผิดพลาดมาโดยตลอด ตอนนี้ถ้าแลกความเจ็บปวดทั้งหมดให้ลินได้....ผมจะทำ”
“สายเกินไปแล้วอนาคิน!....ตอนเธอทำลายทุกอย่างจนมันพังหมดทำไมเธอไม่คิด เธอจะมารื้อเพื่อสร้างมันใหม่ไม่ง่ายไปหน่อยหรือ ลินเขาผิดอะไร ที่เธอทำไปเพราะเกลียดฉัน แต่คนที่ถูกทำร้ายกลับเป็นมุจลินทร์ลูกสาวของฉัน เขาคงรักเธอมากเธอเลยใช้ความรักของเขาเป็นเครื่องมือฆ่าเขาให้ตาย ถึงเธอจะชดใช้ให้หมดทั้งชีวิตมันก็ไม่มีวันเพียงพอ!”
“ผมกับลินเจ็บปวดกันมามาก
