ตื๊ดดด! ตื๊ดดด!
[ว่าไงลูก? ]
เสียงสัญญาณจากปลายสายดังเพียงสองครั้งก็ถูกกดรับ ลีโอยกมือขยี้ผมตัวเองเบา ๆ พลางกวาดสายตามองข้อความในเอกสารที่อยู่ในมือ ใบหน้าคมเข้มเคร่งเครียดจนคิ้วขมวดแทบผูกกันเป็นปม
“มัม...มีเอกสารมาอีกแล้ว แต่คราวนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง ตกลงมันคืออะไรกันแน่”
น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวนิดหน่อย ดวงตาไล่ไปตามบรรทัดตัวหนังสือในเอกสาร ที่เขียนชัดเจนถึงชื่อของมารดาในฐานะ “ผู้จัดการทรัพย์สิน” พร้อมกับยอดตัวเลขมหาศาลที่มากมายเกินกว่าที่เด็กหนุ่มธรรมดาอย่างเขาจะเคยชิน
ลีโอมั่นใจว่าต่อให้เขากับแม่มีกินมีใช้ในทุกวันนี้ ก็ไม่น่าจะมีถึงครึ่งของจำนวนตัวเลขในกระดาษแน่นอน แล้วทรัพย์สินพวกนี้เป็นของใครกัน ทำไมถึงต้องยื่นเอกสารมาถึงแม่ของเขาโดยไม่รู้ที่มาเช่นนี้
[ไม่ต้องสนใจ ทิ้งไปให้หมด ]
ทว่าก็ไม่มีคำอธิบายจากคนเป็นแม่เช่นเคย...
“มัม…ผมขออนุญาตถามได้ไหมครับ มัมควรตอบคำถามของผมสักครั้ง
