หลายชั่วโมงต่อมา...เสียงฝีเท้าของพยาบาลที่เดินออกจากห้องไปค่อย ๆ เงียบลง เหลือเพียงแสงไฟสลัวกับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจาง ๆ ในห้องพักผู้ป่วย
ไออุ่นหันกลับมามองร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้ง พอเห็นว่าใบหน้าคมนั้นยังคงมีสีเลือดฝาดและลมหายใจสม่ำเสมอ เธอถึงค่อย ๆ ถอนใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ค้างอยู่ตรงหางตาเบา ๆ เพราะไม่อยากให้เขาเห็น
“ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แค่สลบเพราะตกใจ หึๆ” ไทเกอร์บอกเธอเสียงอ่อน เพราะไม่อยากให้เธอคิดมากไป
“ดีแล้วที่หมอบอกว่าไม่เป็นอะไร...เราไม่อยากให้นายต้องมาเป็นอะไรร้ายแรงเพราะเราเป็นสาเหตุ” ไออุ่นยกมือขึ้นเช็ดแก้มตัวเองอีกครั้ง พลางเอ่ยเสียงสั่น
“หมอยังบอกให้ผมกลับบ้านได้เลยพรุ่งนี้” ไทเกอร์ว่า
“ให้เราไปส่งไหม?” ไออุ่นอาสา
“ไม่เป็นไร...เดี๋ยวให้คนที่บ้านมารับ ไออุ่นกลับก่อนเถอะ มันดึกแล้ว”
ไทเกอร์พยายามพูดเพื่อให้เธอสบายใจขึ้น ทว่าไออุ่นก็ยังอดเป็นห่วงเข
