ประตูไม้สักบานใหญ่ถูกเปิดออกอย่างเงียบ ๆ ปรากฏร่างบางของใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเตียงกว้างภายในห้องอย่างเรียบร้อย ทว่าใบหน้ากลับตึงเครียดราวกับมีเรื่องให้หนักใจ
ซาเนียร์เงยหน้าขึ้นช้า ๆ เมื่อเห็นร่างหนาของเจ้าของห้องเดินเข้ามา แทบไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครเป็นคนสั่งให้คนพาตัวเธอมาที่นี่
ไทเกอร์ถอดเสื้อสูทออกอย่างเฉยชา ก่อนจะโยนลงบนพนักเก้าอี้ เขาไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ขณะเดินผ่านหน้ากระจกบานใหญ่ตรงไปยังมุมบาร์เล็ก ๆ ภายในห้อง
“พี่ไทเกอร์...” ซาเนียร์เรียกเขาแผ่วเบา แต่ดังพอจะทำให้เขาได้ยิน จนเขาชะงักมือที่กำลังรินวิสกี้ใส่ในแก้วครู่หนึ่ง ทว่าไม่ได้หันกลับมามองหน้าเธอ
“รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงให้คนพาเธอมาที่นี่” เขาเอ่ยขึ้น
“ซาเนียร์พอเดาได้ค่ะ พี่ก็คงอยากจะพูดเรื่องที่ค้างคา...ระหว่างเรา” น้ำเสียงหม่นเศร้าเอ่ยขึ้น ราวกับกำลังพยายามเดาใจเขา
“หึ...ระหว่างเรา?” เขาหัวเราะในลำคอ น้ำเสียงนั้นเรียบน
