ภายในเซฟเฮ้าส์แห่งหนึ่ง...ที่หรูหราราวกับโรงแรมห้าดาว เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นถูกจัดวางอย่างลงตัวและเป็นสัดส่วน ทว่าบรรยากาศกลับอบอวลไปด้วยความกดดันที่มองไม่เห็น
แก๊ก!
ประตูบานใหญ่ปิดลงแนบสนิท พร้อมร่างสูงของหนุ่มแว่นที่ก้าวเดินเข้ามา
ไทเกอร์ ถอดแว่นสายตาออกแล้วสอดมันใส่ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะก้าวช้า ๆ เข้าไปกลางห้องนั่งเล่น ที่มีใครคนหนึ่งเฝ้ารอการกลับมาของเขาอยู่
บนโซฟาหนังสีดำเรียบหรู มีชายร่างสูงโปร่งผู้หนึ่ง นั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ ทว่ารัศมีรอบกายกลับแผ่ความกดดันออกมาจนสัมผัสได้
ผิวขาวจัด ดวงตาสีอ่อนแต่คมกริบราวพญาเหยี่ยว และสำเนียงที่แปร่งเล็กน้อยเมื่อเขาเอ่ยพูดภาษาไทยขึ้นมาเป็นคำแรก
“เป็นยังไงบ้าง?”
ไทเกอร์ก้มศีรษะให้ชายคนนั้นเล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถามของเขาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ดูผ่อนคลายและเป็นปกติที่สุด ถ้าเทียบกับบุคลิกที่เขาเปิดเผยต่อหน้าคนอื่น
“น่ารักดี…ไม่ถึงกับอ่อนหวา
