เช้าวันใหม่...
แสงแดดยามสายสะท้อนบนผิวน้ำในลำคลองระยิบระยับ เสียงเครื่องมือและเสียงหัวเราะของนักศึกษาดังคลอไปกับเสียงค้อนตอกตะปู เสียงเลื่อยไม้ และเสียงตะโกนบอกงานจากอาจารย์ที่ปรึกษา
“ดินมันอาจจะชื้นแฉะนิดหนึ่งนะทุกคน ให้ระวังกันด้วย”
แม้จะเกิดพายุฝนก้อนใหญ่ที่กระหน่ำลงมาเมื่อคืน แต่พอเช้าทุกคนก็ตื่นขึ้นมาช่วยกันเร่งสร้างสะพานไม้ชั่วคราว เพื่อให้ชาวบ้านใช้สำหรับสัญจรข้ามคลองในระหว่างรอสะพานหลักสร้างเสร็จ
กลุ่มของไออุ่นทำหน้าที่ขนไม้และคัดแผ่นกระดาน ส่วนลีโออยู่ฝ่ายตอกตะปู แต่ไม่ว่าจะหันไปทางไหน สายตาของเขาก็ไม่เคยละจากร่างบางที่กำลังขะมักเขม้นอยู่ไม่ไกล
ไออุ่นยกไม้แผ่นหนึ่งขึ้นวางกับพื้น แต่ยังไม่ทันได้จัดตำแหน่งดี ลีโอก็เข้ามาช่วยรับไว้ ทำให้ไออุ่นงงและมองตามเขาไป
“เดี๋ยวหลังเดาะ...” เขาพูดเสียงเรียบเฉย ทว่าแฝงความห่วงใย จังหวะที่สายตาทั้งคู่สบผสานกันเพียงแค่เสี้ยววินาทีนั้น หัวใจขอ
