ห้องปลอดเชื้อชั้นบนสุดของคฤหาสน์ที่เงียบงัน มีเพียงเสียงเครื่องวัดชีพจรที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ร่างสูงในชุดสูทสีเข้มยืนนิ่งอยู่หลังประตูกระจกใส มองผ่านม่านพลาสติกสีขาวที่บดบังร่างผ่ายผอมของหญิงวัยกลางคน ซึ่งนอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างอิดโรย
ดวงตาของไทเกอร์พร่ามัวไปชั่วขณะ เพราะน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เขาไม่ได้เห็นแม่ในสภาพนี้มานานมาก มาตอนนี้ทุกส่วนบนร่างกายของแม่ดูเปราะบางและซูบผอมลงจนผิดหูผิดตา
“แม่...” น้ำเสียงของเขาเอ่ยออกมาอย่างสั่นเครือ พร้อมกับร่างสูงที่ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ จนได้กลิ่นยาผสมกลิ่นแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้ออบอวลไปทั่ว
ไทเกอร์ยื่นมือไปจับปลายผ้าห่มเปิดขึ้น แล้วกุมมือผอมแห้งของแม่เอาไว้ ความเจ็บปวดทรมานใจทำให้น้ำตาของเขาไหลรินและหยดลงบนหลังมือของคนเป็นแม่อย่างไม่อาจกักกลั้นไว้
“แม่ครับ...ผมมาแล้วครับแม่”
แสงไฟเหนือศีรษะสะท้อนบนใบหน้าซูบผอมของอันนา ก่อนเปลือกตาที่ปิดสน
