“คุณพีร์อาละวาดอยู่นั่นค่ะคุณมณี”
“เรียกหนูว่าพระจันทร์ก็ได้นะคะ เอ่อ... เป็นชื่อเล่นของหนูน่ะค่ะ”
“ค่ะคุณพระจันทร์รีบเข้าไปเถอะนะคะ” ป้าพุดจีบรีบซอยเท้าเข้าไปในห้องอย่างร้อนใจ สีหน้าของนางดูวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“คุณพีร์คะ”
“ออกไปให้พ้น ฉันต้องการมณีคนเดียวเท่านั้น เมียฉันไปไหน ป้าติดต่อเธอได้หรือยัง ป่านนี้มณีคงเป็นห่วงผมมาก ที่ผมหายไปแบบนี้ เธอแค่กลับไปเยี่ยมบ้านเท่านั้น ผมต้องไปรับเธอมาอยู่ด้วยกัน” พีรพัฒน์พูดเหมือนเพ้อ
“คุณมณีมาแล้วค่ะ ป้าโทร. ติดต่อได้แล้ว นี่ไงคะ” ป้าพุดจีบรีบดันแผ่นหลังของพระจันทร์เข้าไป พีรพัฒน์รีบอ้าแขนออกรับ พอสัมผัสกับร่างน้อยในอ้อมแขนเข้า เขาก็โอบกอดแนบแน่นในทันที
“ผมคิดถึงคุณที่สุดเลยมณี คิดว่าคุณจะรังเกียจผู้ชายตาบอด ไม่เหลียวแลเสียแล้ว” พระจันทร์ยืนตัวแข็ง เธอรู้สึกได้ถึงแรงสะท้านของอ้อมแขนแกร่ง เสียงของเขาดูเศร้าสร้อยจนเธอนึกสงสารไม่น้อย
“ทำไมไม่
