“อีโมริ!!”
เสียงอันคุ้นหูเรียกจิกกบาลทำให้ร่างแบบบางที่กำลังเลือกซื้อของสดต้องตกใจ เพราะมันเป็นเสียงที่เธอไม่อยากได้ยินที่สุด
“กูเรียกมึงไม่ได้ยินรึไง อีลูกเวร” บรูโนเข้ามาจิกหัวของลูกสาวด้วยความโกรธที่ริบังอาจมามีชีวิตดี ๆ แล้วลืมเขาปล่อยให้อดยากอยู่แบบนั้น
“โอ๊ย ปล่อยฉันนะ ไหนบอกว่าเราตัดขาดกันแล้วไง แล้วคุณมายุ่งกับฉันทำไมอีก” เธอพยายามสลัดตัวให้ออกแต่ก็สู้แรงชายวัยกลางคนที่ขึ้นว่าเป็นบุพการีไม่ได้
“อีเด็กเวร กูเสียเงินส่งเสียให้มึงมีชีวิตมาตั้งเท่าไร กูเลี้ยงกว่ามึงจะโตแต่เสือกทิ้งกูมามีชีวิตดี ๆ คนเดียว มึงนี่เนรคุณจริง ๆ ถ้าไม่มีคนมาบอกกู กูก็คงเป็นตาแก่ที่โง่อยู่แบบนั้นสินะ”
“ปล่อยฉันนะ ถ้าไม่ปล่อยฉันจะแจ้งตำรวจมาลากตัวคุณออกไป” เธอประกาศกร้าวและพยายามมองหาให้คนช่วย แต่ทุกคนก็ต่างเดินผ่านไม่ยอมเข้ามาช่วยเหลือเธอสักคน
“เอาเงินมาให้กู แล้วกูจะปล่อยมึง เอาเงินมา ดูตอนนี้มึงคงเป็
