บทที่ 4 ยังไม่อิ่ม (pic)
1332 คำ
ครืด ๆ
หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงรถเข็นหรือที่เหมือนขึ้นเขียงมิป่าน เธอฟังเสียงล้อที่ขัดไปกับพื้นกระเบื้อง เธออยากรู้ว่ากำลังไปที่ไหนแต่ก็ไม่สามารถขยับได้เพราะมีอาหารอยู่บนตัวของเธอ แถมยังมีผ้าปิดตามาปิดบังแสงจนเธอมองเห็นมีแต่ความมืดมิดผ่านผ้าผืนนี้
สักพักรถก็มาหยุดอยู่กับที่พร้อมกับเสียงที่เงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศ เธอคิดภายในใจว่าคนจ้างมาบอกว่ามีลูกค้าเยอะแล้วทำไมภายในห้องมันช่างเงียบเชียบอย่างกับป่าช้าขนาดนี้ สักพักเธอก็สัมผัสได้กับความเคลื่อนไหวที่มีเสียงเปิดประตูและเดินเข้ามานั่งพื้นที่ข้าง ๆ เธอ พร้อมกับได้ยินเสียงตะเกียบสัมผัสไปกับผืนผิวจาน
“ฮู่ว~~~” เธอถอนหายใจเล็กน้อยโล่งอกที่คนเริ่มหยิบซูชิบนตัวเธอกินทีละคำสองคำงานเธอจะได้เสร็จสักที
“หึ!” แต่สักพักเธอก็ต้องตกใจกับเสียงหัวเราะในลำคอ แต่ก็ยังคงต้องเมินเฉยเพราะเธออยากให้งานนี้ผ่านไปเร็ว ๆ
แต่เธอก็ต้องรู้สึกเอะใจอีกครั้ง ที่เริ่มมีคนมายุ่มย่ามแถวหน้าอกของเธอ แต่เธอก็ต้องทำได้เพียงนอนนิ่ง ๆ เพราะไม่อยากให้งานออกมาเสียเพราะเธอ และอีกอย่างเธอไม่อยากให้คนรู้ว่าภายในผ้าปิดตาสีดำนี้คือเธอ
“หึ!” และก็มีเสียงหัวเราะในลำคออีกครั้ง เธอเริ่มตงิดใจแปลก ๆ แต่ก็ยังคงนอนนิ่ง เพราะยังรู้สึกได้ว่ายังคงมีคนคีบซูชิบนตัวของเธออยู่
“หุ่นแม่งสวยว่ะ” และมีเสียงปริศนาที่เธอเหมือนว่าเคยได้ยินมาก่อนที่ไหนแต่ก็จำไม่ได้เอ่ยออกมา
“มึงชอบเหรอ” และก็มีเสียงเย็นชาตอบกลับมา และเธอก็ต้องขมวดคิ้วเพราะเธอนั้นก็รู้สึกคุ้นหูเหมือนได้ยินเสียงนี้มาจากที่ไหนมาก่อน
“เออ...ทำยังกะมึงไม่ชอบ ผิวนวลเนียนแบบนี้” และเสียงเจ้าเล่ห์ติดเล่นตอบกลับและหัวเราะด้วยความชอบใจ
“หึ” และก็มีเสียงหัวเราะในลำคออีกครั้ง และเธอรู้ได้ทันทีว่าเสียงหัวเราะในลำคอคือเสียงเดียวกับเสียงเย็นชาที่พูดมาก่อนหน้า
“มึงจะเล่นอีกนานไหมไอ้ใหญ่”
ใหญ่ เธอเริ่มเอะใจอีกครั้งเพราะจำได้ว่าเมื่อวานก็มีคนชื่อใหญ่มาที่ร้าน และเธอก็เริ่มปะติดปะต่ออีกครั้ง ทั้งเสียงและเสียงพูดของผู้ชายสองคนนี้มันเหมือนผู้ชายสองคนเมื่อวานเลยไม่มีผิด
เจแดนมองเรือนร่างสวยที่มันเตะตาของเขาอย่างจัง แต่เขาก็ยังไม่รีบร้อนที่จะกินเหยื่อตอนนี้ ยังคงใจเย็นคีบซูชิแต่ละชิ้นเข้าปาก เหมือนกับว่าอาหารที่เขากินนั้นคือร่างสาวน้อยที่นอนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา
“กูไม่ไหวแล้วนะไอ้ใหญ่”
เสียงพูดสองแง่สองง่ามทำให้คนตัวเล็กเริ่มขมวดคิ้วและเริ่มระแวงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
“อีกนิดกูยังไม่อิ่ม”
“กูว่าอิ่มได้แล้วมั้งไอ้ใหญ่”
คิ้วโก่งหนาคมเข้มขมวดคิ้วอย่างเด็กน้อยที่โดนขัดใจทันที และมองฝาแฝดคนน้องที่นั่งเท้าค้างมองเขาและยักคิ้วอย่างกวนอวัยวะเบื้องล่างมาให้
“จะเอาให้ได้เลยใช่ไหม”
‘จะเอาให้ได้เลยใช่ไหม’ โมริขมวดคิ้วทันทีที่พวกเขาทั้งสองคนพูดสองแง่สองง่ามให้เธอตงิดใจหลายต่อหลายครั้งแล้ว แถมเธอเงียบฟังเสียงภายในห้องก็ไม่มีเสียงใครอื่นนอกจากเสียงผู้ชายสองคนนี้เท่านั้น
“กรี๊ด!”
ยังไม่ทันที่เธอจะได้คิดไปมากกว่านี้ก็มีมือใหญ่มาบีบขย้ำที่ทรวงอกของเธออย่างหนักหน่วง และสัมผัสมือของใครอีกคนที่มันมีความกระด้างมากกว่ามือก่อนหน้านี้บีบขย้ำหน้าอกของเธออีกข้างอย่างไม่ออมแรง
“ยะ หยุดนะ พวกคุณสองคนกำลังล่วงเกินฉันอยู่นะ”
“โอ๊ะ! แม่แกะน้อยรู้ตัวซะแล้วสิ หว่า...เสียดายจังตอนแรกก็ว่าจะค่อย ๆ ตะล่อมกินไปทีละนิด แต่นมเธอแม่งโคตรนุ่มมือเลยว่ะ ใช่ไหมไอ้ใหญ่”
“อืม” เสียงราบเรียบตอบกลับมาแต่มันช่างแตกต่างกับมือของเขาที่นวดเฟ้นอยู่ที่หน้าอกของเธออย่างไม่รามือ แถมเพิ่มน้ำหนักบีบขย้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ
พรึ่บ! สาวน้อยบนเตียงเสิร์ฟอาหารเริ่มทนไม่ไหวลุกขึ้นมานั่งและดึงผ้าปิดตาออกทันที
“กรี๊ด!!”
ทันทีที่เธอเปิดตาเธอก็แทบช็อกขึ้นมาทันทีเพราะร่างของเธอทั้งร่างไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้นแม้แต่ซับในยังไม่มีให้เธอเลย
“พวกคุณเล่นอะไรกัน” เธอหันมาถามเขาและใช้สองมือปัดฝ่ามือหนาของพวกเขาสองคนออกและรีบนั่งกอดเข่าปิดสิ่งล่อแหลมไม่ให้พวกเขาได้เห็นไปมากกว่านี้
“สาวน้อยไม่ต้องปิดหรอก เพราะยังไงคืนนี้เธอก็ต้องนอนให้พวกฉันกอด”
“พวกคุณมันบ้า”
เธอตวาดออกมาเสียงกร้าวใส่หน้าของผู้ชายที่ยกยิ้มมุมปาก หน้าเขาดูละมุนก็จริงแต่สายตาของเขามันช่างน่ากลัวและอยากวิ่งหนีไปให้ไกล
พอเธอหันมามองหน้าผู้ชายอีกคนที่ทำหน้านิ่งบอกบุญไม่รับและนั่งสูบบุหรี่ไขว่ห้างอย่างคนไม่มีอารมณ์ร่วมใด ๆ ทั้งสิ้น แต่พอเธอได้จ้องสายตาของเขาเธอก็เสียววาบไปทั้งร่างรู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้อันตรายมาก
“แหกปากไปยังไงเธอก็หยุดพวกฉันไม่ได้หรอก มานอนแหกขาให้พวกฉันดีกว่านะ”
โมริสะอึกไปกับพูดที่เขาเปล่งออกมาด้วยความตกใจภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร แต่เขากลับปล่อยคำพูดที่มันตัดรอนเธอเหลือเกิน เห็นเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่ารึไงกันถึงกล้าทำกับเธอแบบนี้
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่คุณคิดนะ เอาเสื้อผ้าของฉันมา”
เจแดนมองสาวน้อยตรงหน้าที่ตัวสั่นเทาแต่ก็ยังคงพยายามเถียงสู้กลับเขาอย่างไม่ลดละที่มันขัดกับภาษากายของเธอว่ากำลังกลัวพวกเขาทั้งสองคน
“บอกฉันมาสิว่าเธออายุเท่าไร”
โมริมองหน้าชายหนุ่มที่ถามเธอมาเสียงราบนิ่งพร้อมกับใบหน้าที่ดูเย็นชา และยังคงพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างไม่ลดละ
“ไม่ใช่เรื่องของคุณที่ฉันจะต้องบอก”
“หึ”
เจแดนหัวเราะและเอาก้นบุหรี่จี้กับถ้วยแก้วอย่างใจเย็นที่มันผิดกับสายตาที่มองมาที่หญิงสาวอย่างแข็งกร้าว โมริหันไปมองผู้ชายอีกคนที่หน้าตาดีพอ ๆ กัน และใบหน้าของทั้งคู่มันดูคล้ายกันแต่มันก็แยกออกว่าเป็นคนละคน และมองมาที่ผู้ชายอีกคนที่เขาเรียกว่าใหญ่เขานั้นมองมาที่เธอด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับถึงแม้เขาจะนั่งหัวเราะอย่างขบขันทั้งที่เธอไม่ตลกด้วยเลยสักนิด
“ฉันถามเธอดี ๆ พยศเก่งแบบนี้สงสัยตอนเช้าเธอคงเดินไม่ได้แล้วล่ะสาวน้อย หึ”
*************************
ตัดตอนอีกแล้ว
เก็บเอาไว้ลุ้นตอนหน้านะคะ^^
***สปอย***
“คุณจะทำอะไร อย่าเข้ามานะ ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยที!”
“แหกปากไปก็ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอก มาสนุกกันดีกว่านะ”
***รูปประกอบสามารถเข้าไปดูได้ที่ทวิตเตอร์นะคะ @sainam_xxx
- ผู้เขียน
