“ไปไหนกันมา ถึงได้กลับมืดค่ำของอีกวันขนาดนี้” เสียงเย็นยะเยือกเอ่ยขึ้นท่ามกลางความมืดที่ทั้งสองเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนกลางที่เชื่อมไปกับห้องต่าง ๆ
“อุ๊ย!! คุณเจแดนตกใจหมดเลย ทำไมคุณมานั่งคนเดียวแล้วไม่เปิดไฟล่ะคะ”
“กูถามว่าพาไปไหนกันมา” เสียงเข้มที่ดูเหมือนโกรธกลาย ๆ เพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้น
“มึงจะตะโกนทำไมว่ะไอ้ใหญ่ กูกับโมริไปเที่ยวแล้วค้างคืนที่โรงแรมมา”
“แล้วทำไมมึงไม่คิดจะบอกกูบ้างเหรอ มึงทิ้งการทิ้งงานเพื่อไปเสพสุขกับผู้หญิงคนนี้เหรอ”
‘อึก!’ ผะ...ผู้หญิงคนนี้เหรอ หญิงสาวชะงักขาที่จะก้าวมาหาเขาเพื่ออธิบายก็ต้องหยุดชะงักทันที เพราะเธอตกใจกับสรรพนามที่เขาเรียกเธอ
“มึงเป็นบ้าอะไรไอ้ใหญ่ ผีเข้าผีออกเหรอไง โมริค้างข้างนอกกับกูแล้วมันจะเป็นอะไรนักหนา” ดีแลนเองก็เริ่มมีน้ำโหเมื่อเห็นพี่ชายฝาแฝดของตัวเองกำลังไม่มีเหตุผล
“เป็นเพราะมึงแอบกินคนเดียวไงไอ้เล็ก มึงออกไปก่อนที่กูจะโมโหไปมาก
