“สัญญาที่ฉันเคยให้ไว้กับเธอฉันไม่ได้ลืมหรอกนะ” มาเฟียหนุ่มพูดทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาบนไหล่เล็กของหญิงสาว
“ถ้ามึงไม่ลืมก็พาโมริไปสิ” ดีแลนพูดสวนขึ้นที่เห็นคนตัวเล็กข้างเขาเงียบไม่ยอมพูดโต้ตอบ
“อือ” เจแดนขานรับในลำคอเหมือนเหนื่อยหน่าย
“ถ้าคุณไม่ว่างไม่เป็นไรค่ะ โมริก็ไม่ได้อยากไปขนาดนั้น” เธอบอกเขาแม้ในใจจะรู้สึกหงุดหงิดที่เขาถอนหายใจเหมือนคำขอร้องของเธอไปทำให้เขาหนักใจ
ตลอดการนั่งรถได้แต่เงียบไม่มีการพูดคุยกันอีกเลยจนกระทั่งมาถึงที่บ้าน
“เธอกลับเข้าบ้านไปพักผ่อนเถอะ ฉันกับไอ้เล็กมีงานต้องทำ”
“ค่ะ” ถึงแม้เธออยากจะถามว่ากาสิโนพวกเขาจะเข้าไปเย็น ๆ ดึก ๆ ไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมไปเวลานี้ แต่เธอก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขามากนัก เพราะพานจะทำให้เขาโกรธเอาอีก
“นาเดีย ไปชอปปิ้งในห้างกับฉันไหม” เมื่อเธออยู่บ้านคนเดียวและเริ่มเหงาเล็กน้อย เธอก็หาเพื่อนเพื่อชวนกันออกไปชอปปิ้งข้างนอก
“นาเดียไปไ
