“คุณดีแลนค่ะ”
“ว่าไง” ร่างสูงที่เดินดูเสื้อผ้าเอ่ยขานรับเบา ๆ ในลำคอ
“ว่าง ๆ เราไปเที่ยวกันไหมคะ”
“อยากไปเหรอ”
“ใช่ค่ะ โมริอยากไป”
“กลับไปบ้านฉันจะลองถามไอ้ใหญ่ให้”
“ไม่ต้องถามหรอกค่ะ คุณเจแดนโมริชวนเขาตั้งแต่ปีที่แล้วแล้วค่ะ คงลืมสัญญาไปแล้วล่ะ”
“อ๋อ ที่เธอบอกยังรอสัญญาอยู่แบบนี้เองเหรอ”
“ค่ะ”
“ไอ้ใหญ่เห็นแบบนั้นมันก็แคร์เธอนะ มันแค่ทำนิ่ง ๆ ไปแบบนั้นแหละมันคงชินหน้าแบบนั้นไปแล้ว ถ้าจะให้มันยิ้มแต่ละทียากกว่างมเข็มในมหาสมุทรอีก”
“เหรอคะ” เธอขำและนึกถึงรอยยิ้มของเจแดนที่เขาเคยยิ้มให้เธอถึงจะเป็นการแสยะยิ้มก็เถอะนะ
“เธออยากไปไหนล่ะ ฉันจะพาเธอไปเอง”
“ย่านนาวิกลีค่ะ”
“หืม เธออยากเดินหาของกินเหรอ”
ที่ดีแลนถามเพราะสถานที่นั้นเป็นย่านเลียบคลองที่เป็นตลาดของกินมากมายและเป็นการเดินชมเมืองเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ที่ส่วนมากคู่รักจะพากันมา เพราะเป็นบรรยากาศชิล ๆ เหมาะสำหรับกับการนั่งพูดคุย
