“นายครับคุณหญิงเรียกให้นายไปพบเย็นนี้ครับ”
“คนไหน” ดีแลนนั่งถามโดยไม่ได้หันไปมองเพราะเขามัวตอบแชตในโทรศัพท์อยู่
“ทั้งสองครับ”
“เออ จะไปทำอะไรก็ไปเถอะ”
เขาหยุดเล่นโทรศัพท์และหันไปหาเจแดนเป็นเชิงถามว่าคุณหญิงใหญ่ของบ้านอยากพบพวกเขาไปทำไม
“มองมาที่กู กูก็ไม่รู้เหมือนมึงนั่นแหละ เลิกมองกูได้แล้ว รำคาญสายตา”
“กูก็คิดว่ามึงจะรู้”
“กูไม่รู้ งานส่วนของมึงเสร็จรึยัง”
“เสร็จไปเป็นชาติแล้วไอ้ใหญ่”
“งั้นรออะไรอยู่ล่ะ ลุกสิแม่มึงรออยู่ที่บ้าน”
“แม่กูก็แม่มึงนั่นแหละกวนประสาทกูแท้” ดีแลนเอ่ยอย่างหัวเสียเพราะเขารู้ได้ทันทีถ้าแม่ของพวกเขาขอเรียกเข้าไปคุยเมื่อไรก็คงเป็นเรื่องสำคัญหรือไม่ก็เรียกพวกเขาสองคนเข้าไปด่า
“มีอะไรครับคุณหญิงเอเรียนาถึงได้เรียกผมสองคนเข้ามา”
“มันน่าตีจริง ๆ เมื่อไรจะเลิกประชดประชันสักที โตกันไม่รู้จะโตยังไงแล้ว” เอเรียนาดุลูกชายแฝดคนเล็กด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก
“คุณแม
