“เป็นเพราะมึงนั่นแหละไอ้ใหญ่ ถ้ามึงไม่โมโหแล้วลงโทษโมริก่อน กูก็คงไม่ทำแบบที่มึงทำ”
“มึงอย่ามาโยนความผิดให้กู มึงเองก็โกรธไม่ใช่ว่าเห็นกูลงโทษแล้วมึงจะไม่ทำ มึงทำแน่เพราะกูรู้นิสัยมึงดีไอ้เล็ก อย่ามาเที่ยวโยนความผิดมาให้กู เพราะผิดกันทั้งคู่”
เจแดนพูดตอกกลับโดยมีอารมณ์ขุ่นเคืองเล็กน้อยที่โดนแฝดอีกคนโยนความผิดมาให้
“กูมาถึงสภาพโมริก็เยินหมดแล้ว มึงแหละเป็นคนเริ่ม”
“มึงหุบปากของมึงไปเลยไอ้เล็ก อย่าให้กูเอาตีนกูไปถูกับหน้ามึงเลย”
“เอาสิวะ กูก็จะเอาตีนกลับสวนหน้ามึงเหมือนกัน”
ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างไม่สบอารมณ์และต่างแยกย้ายกลับห้องใครห้องมันเพื่อพักผ่อนเอาแรง เพื่อจะออกไปตามหาหญิงสาวภายในพรุ่งนี้
รุ่งเช้า
“คุณหญิงค่ะ คุณหนูสองคนมาหาค่ะ”
แม่บ้านคนสนิทที่อยู่กับแม่ของชายหนุ่มตั้งแต่เขายังไม่เกิดเอ่ยด้วยความดีใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ในสายตาของเธอฝาแฝดตรงหน้าเธอก็ดูเหมือนเด็กน้อยสำห
