“อื้อ...”
หญิงสาวร่างเล็กค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับอาการมึนหัวเล็กน้อย
“ตื่นแล้วเหรอโมริ ดื่มน้ำหน่อยนะ”
เพล้ง!!
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
โมริปัดแก้วน้ำในมือของดีแลนจนหล่นตกแตก และนอนหันหลังให้ เมื่อรู้เธอโดนพวกเขาสองคนพากลับมาที่บ้านของพวกเขาอีกครั้ง
“อย่าโกรธฉันเลยนะคนดี เพราะฉันรักเธอไงถึงต้องทำแบบนี้” ดีแลนพูดแก้ตัวและเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายตามพื้นขึ้นมา
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าช่วยออกไปด้วย”
เสียงขึ้นจมูกเอ่ยบอก และพยายามข่มตาให้หลับและไม่อยากตื่นขึ้นมารับความจริงว่าต้องเธอกลับมาอยู่ใต้บังคับบัญชาของพวกเขาอีกครั้ง
“เก่งเหลือเกินนะ ไม่อยู่มาหนึ่งเดือนนี่เก่งเหลือเกิน”
เสียงเข้มของเจแดนดังเข้ามาคนได้ยินจึงหันขวับและปาหมอนหนุนเขวี้ยงใส่ด้วยความโกรธเคือง
“หึ ปาใส่ผัวอีก ไอ้เล็กจัดการยังไงดีเวลามีเด็กพยศแบบนี้” เจแดนหันไปถามและยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับดีแลน
“ฉันเกลียดคุณที่สุด”
“เกลียดฉันที่สุ
