เทียนกัลยาลงมานั่งเหม่อมองดวงจันทร์ข้างแรมที่ลานหน้าบ้านด้วยความเศร้าหมอง หล่อนถูกพร้อมฉัตรทิ้งไว้ที่นี่เพียงลำพัง ส่วนเขากับเพลงพิณกลับรีสอร์ทไปตั้งแต่บ่ายสามโมงเย็น ความอ้างว้างโดดเดี่ยวแล่นมาจับที่ขั้วหัวใจ แม้คำบอกเล่าของคุณเพทายจะทำให้หล่อนรู้ว่าปกติแล้วพร้อมฉัตรจะค้างที่รีสอร์ทในวันทำงานและจะกลับมาค้างที่บ้านเฉพาะวันหยุดเท่านั้น แล้วหล่อนจะทนการอยู่ด้วยไม่มีเงาของเขาได้นานแค่ไหนกันนะ
“เทียนอยากนอนกอดคุณพร้อมอีกจังเลย”
น้ำตาหยดใสกำลังจะร่วงจากดวงตาเศร้า แต่เสียงเครื่องยนต์ของรถคันหนึ่งก็ดังกระหึ่มใกล้เข้ามาเสียก่อน และในที่สุดมันก็มาจอดอยู่ไม่ไกล เทียนกัลยารีบลุกขึ้นยืน ฉีกยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นว่าคนที่ก้าวลงมาจากรถคือพร้อมฉัตร
“คุณพร้อม”
สาวน้อยรีบเดินเข้าไปหา แต่ชายหนุ่มกลับเดินเลยผ่านหน้าไปเสียอย่างนั้น ทำเอาใบหน้าเปื้อนยิ้มดีใจของหล่อนต้องหุบฉับลงในทันที เด็กสาวเม้มปากแน่นก
