ส่วนการันก็มองเธอพูดคุยกับนนกุลด้วยท่าทางยิ้มระริกระรี้แบบนั้นก็หงุดหงิดใจมาก แต่เขาก็เลือกที่จะเก็บอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ แล้วนั่งทานข้าวกับน้องสาวของเขาไปแบบเงียบๆ
“ขอบคุณคุณนนกุลมากเลยนะคะที่พาอายกับพี่ใจดีมาเลี้ยงข้าว อร่อยมากๆเลยค่ะ..” อนิสาพูดบอกไปเมื่อนนกุลเชบิลแล้วพวกเธอก็จะกลับ
“ด้วยความยินดีครับคุณอาย ไว้มีโอกาสผมจะเลี้ยงข้าวคุณอายอีกนะครับ...” นนกุลพูดด้วยเสียงอ่อนโยน
“ค่ะคุณนนกุล งั้นอายกับพี่ใจดีขอตัวกลับก่อนนะคะ...ไปกันเถอะค่ะพี่ใจดี...” อนิสาพูดไปแล้วก็ลุกขึ้นทันที
“จ้ะ...แล้วเจอกันนะคะคุณนนกุล ขอบคุณค่ะ” ใจดีลุกขึ้นแล้วบอกไปด้วยรอยยิ้ม
“ครับ..งั้นผมเดินไปส่งครับ...เชิญครับ” นนกุลพูดไปก็ลุกขึ้นเช่นกัน แล้วเขาก็ยิ้มให้ทั้งสองอย่างมีมารยาท
“ค่ะ...ขอตัวก่อนนะคะคุณกรีน” อนิสาหน้านนกุลแล้วยิ้มหวานๆให้เขา ก่อนจะเดินออกจากโต๊ะแล้วพูดกับผู้บริหารสาว
“ค่ะคุณอาย..” กรีนตอบไปด้ว
