ด้านการันที่พาตัวเองมาทำงานในช่วงบ่ายนั้นก็รู้สึกไม่โอเคเลยจริงๆ เพราะใจเขามันหยุดคิดเรื่องอนิสาไม่ได้เลย ยิ่งตอนอยู่ในห้องประชุมสมองเขามันก็เหมือนจะไม่รับรู้หรือสนใจงานตรงหน้าเลย แม้กระทั่งงานที่ลูกน้องนำมาเสนอ มันก็ดูขัดหูขัดตาเขาไปหมด
“ทำงานกันประสาอะไร ทำกันได้แค่นี้น่ะเหรอ...เอาไปแก้มาใหม่ ถ้ารอบหน้ายังทำไม่ได้อีก ผมจะไล่ออกให้หมดเลย..” เสียงการันพูดออกมาอย่างเสียงดัง พร้อมกับโยนเอกสารลงบนโต๊ะอย่างไม่พอใจเลย
“ฉันจะรีบแก้ให้เร็วที่สุดค่ะท่านประธาน” หัวหน้าผ่านออกแบบพูดด้วยเสียงสั่นแบบกลัวๆ เพราะเจ้านายเคยเป็นแบบนี้ที่ไหนล่ะ
“เร็วที่สุดก็ต้องทำให้ดีด้วย ไม่ใช่คิดแต่จะทำแต่ว่าจะส่งงานแย่ๆมาให้ผมดู ถ้าทำไม่ได้ก็ลากออกไปซะ” การันพูดไปแบบโมโหเลย แล้วเขาก็ลุกเดินออกไปจากห้องประชุมเลย
พนักงานทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องประชุมก็พากันก้มหน้าแบบกลัวๆ พอการันเดินออกไปแล้วก็เงยหน้ามามองหน้ากันแบบงงๆ
