เดซี่ยืนอยู่ในห้องพักฟื้นเพื่อเฝ้ามองคนบนเตียง เธอยกยิ้มออกมาด้วยความดีใจหลังเห็นอาการที่ดีขึ้นมากของบิดา แม้จะไม่สามารถพูดคุยหรือลุกขึ้นเคลื่อนไหวได้เหมือนเมื่อก่อน
“คุณพ่อคะ”
ใบหน้าสวยโน้มลงไปใกล้คนเป็นพ่อ มองเห็นแววตาอ่อนโยนของท่านด้วยหัวใจฟองโตก่อนจะหลีกทางให้มารดาเดินเข้ามา มือเล็กโอบกอดร่างสั่นเทายืนร้องไห้ด้วยความดีใจ
“คุณจะต้องกลับมาหายดีนะคะเพทาย”
คุณหญิงเด่นจันทร์ยกมือของสามีมากุมไว้แน่น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหลั่งรินออกมาด้วยความโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งได้เห็นสายตาเต็มไปด้วยความรักก็พลอยทำให้เธอสะอื้นหนักขึ้น
“ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันสัญญาว่าจะดูแลคุณเอง”
เพทายกะพริบตาถี่เพื่อตอบรับคำพูดของภรรยา เขากรอกสายตาไปอีกฝั่งของห้องก็เห็นร่างสูงของคนที่ไม่คุ้นเคยยืนอยู่ เมื่อฝ่ายตรงข้ามรับรู้ได้ถึงข้อสงสัยก็ขยับเท้าเข้ามาใกล้
“สวัสดีครับคุณพ่อตา”
ลูคัสยกมือไหว้คนตรงหน้าด้วยความนอบน้อมเพ
