เดซี่นั่งมองอาหารหลายสิบอย่างบนโต๊ะที่ชาวบ้านร่วมใจกันทำมาให้เพื่อตอบแทนคำขอบคุณ หญิงสาวนั่งเท้าคางพร้อมส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอาเมื่อเห็นคนที่เพิ่งห้ามปรามเธอเมื่อครู่ตักอาหารเข้าปากไปหลายต่อหลายคำ
“อร่อยไหมคะ”
“พอทานได้ แต่ผมทำอร่อยกว่า”
ลูคัสไหวไหล่ตอบอย่างมั่นอกมั่นใจในฝีมือตัวเอง ที่ยอมลดตัวลงมาทานของแบบนี้เพียงเพราะเขาแค่รู้สึกหิวหลังยังไม่ทานอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เช้าจนลากยาวมาถึงบ่าย
“พวกเราอยู่ที่นี่มานานแล้วครับ ตั้งแต่บรรพบุรุษอพยพหนีตายกันมา”
เป็นหัวหน้าหมู่บ้านที่ยอมเปิดปากเล่าที่มาการเป็นอยู่ของทุกคนที่นี่ ในอดีตพวกเขาเป็นเพียงแรงงานผิดกฎหมายของประเทศเพื่อนบ้านที่ถูกกดขี่มาโดยตลอด หากคนไหนแข็งข้อก็จะถูกฆ่าปิดปากเพื่อลงโทษให้คนอื่นๆ ดูไว้เป็นตัวอย่าง
ความอดทนในการมองเพื่อนร่วมชะตากรรมเริ่มที่จะลดลงเรื่อยๆ และแล้วพวกเขาก็ตัดสินใจใช้ความกล้าทั้งหมดที่มีแอบวางแผนลักลอบหนี
