“แด๊ดดี้งั้นเหรอ”
ภวัตยืนเปลือยกายล่อนจ้อนสูบซิกการ์อยู่ที่ริมระเบียงห้องนอนชั้นสามของคฤหาสน์ จุดสูงสุดของเกาะกาสิโนที่เขาปกครองอยู่
“ยัยกะล่อนเอ๊ย!” เขาก้มมองป่าสุสานเก่าเบื้องล่างด้วยสายตาดุดันปนรำคาญ
รำคาญดวงตาแป๋วแหววที่มองมาอย่างไร้ความหวาดหวั่น รำคาญความกล้าหาญที่แสนปัญญาอ่อนนั่น
“กล้าดียังไงวะ!” กล้าทำผิดกฏที่ทุกคนเคารพยำเกรงอย่างหน้าซื่อตาใส กล้าเข้ามาในเขตต้องห้ามที่เจ้าของเกาะหวงแหนแสนรัก แถมยังตีหัวเขาจนเลือดอาบ ต้องเย็บถึงสี่เข็ม
“เด็กนี่เป็นใครวะ?” ผู้หญิงอวดดีที่กล้าข่วนหมาป่าผู้เหี้ยมโหดอย่างไร้ความเกรงกลัว
“ตัวเท่าลูกแมว แต่ดุชะมัด กัดเอาๆ มีเชื้อโรครึเปล่าก็ไม่รู้” พูดพลางยื่นมือแตะรอยฟันบนปลายจมูกที่โดนเธอกัดแล้วเผลอยิ้มนิดๆ ไม่รู้ตัว แต่พอนึกถึงตอนที่โดนเธอเตะผ่าหมาก...
“ฮึ่ม!!! ฉันจะฆ่าเธออออ!!!”
เจ้าของเท้าที่ทำให้เขาเจ็บจุกและปั่นป่วนในอารมณ์จนอยากจะจับเจ้าหล่
