บ้านวิบูลย์เทวัญ
เสียงโวยวายภายในคฤหาสน์วิบูลย์เทวัญดังขึ้นตั้งแต่ช่วงสายของวันแล้ว วาสิตาไม่พอใจที่ตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าสามีของตัวเองออกไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ จึงเที่ยวอาละวาดโวยวายใส่คนรับใช้เหมือนคนบ้า ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับคนในบ้านหลังนี้เลยสักนิด
“อยู่กันตั้งหลายคนไม่รู้ได้ยังไงว่าคุณผู้ชายหายไปไหน แล้วมีปากทำไมไม่พากันถามเอาไว้ จะต้องปล่อยให้ฉันตามจิกตามซักถามทุกเรื่องไปถึงเมื่อไหร่กันนะ”
ป้าจิตคนเก่าแก่ของบ้านซึ่งไม่ค่อยพอใจนิสัยของวาสิตาอยู่แล้ว ทำทีเป็นไม่สนใจเดินเลยผ่านไปเหมือนไม่ได้ยินเสียงของนายผู้หญิงของบ้าน วาสิตาเองก็ไม่พอใจที่เห็นคนรับใช้ในบ้านกระด้างกระเดื่องไม่เคารพตนที่เป็นเจ้านายแบบนี้ เธอได้แต่กำมือแน่นจ้องมองป้าแม่บ้านด้วยความโกรธและไม่พอใจ
“ป้าจิต ฉันถามได้ยินหรือเปล่า!”
เสียงที่ดังคล้ายกับตะคอก ทำเอาป้าจิตต้องหยุดยืน หมุนตัวกลับมาตอบด้วยน้ำเสียงกระด้า
