วันถัดมาเป็นวันจันทร์ซึ่งเป็นวันเปิดเรียน ดารินต้องไปโรงเรียน ส่วนฉันเองก็ต้องไปเรียนแต่เช้า แต่ว่ายักษ์กับธารยังไม่ตื่น ฉันจึงต้องไปส่งลูกสาวด้วยตัวเอง
ฉันซื้อรถญี่ปุ่นมือสองสภาพดีเอาไว้ใช้คันหนึ่ง เผื่อเวลาที่สายธารและยักษ์ไม่ว่าง วันนี้ฉันขับรถไปส่งดารินที่โรงเรียนจึงเลยไปมหาวิทยาลัย แต่เมื่อถึงหน้ามหาวิทยาลัยดันมีควันพวยพุ่งออกจากหน้ากระโปรงรถ พร้อมกับเครื่องยนต์ของเจ้ารถมือสองก็ดับลง
“เอ้า...เป็นอะไรอีกเนี่ย” ฉันบ่นแล้วลงจากรถไปยืนมองสภาพรถของตัวเองกับตึกคณะที่ต้องเข้าไปอีกสามกิโลเมตรก็รู้สึกละเหี่ยใจ
“จะพังอะไรตอนนี้ถ้าเดินไปนี่น่องโป่งเลยนะ” ใช่สิสภาพตอนนี้ถ้าเดินเข้าไปน่องโป่งพอดี ไม่ต้องเรียนกันแล้วได้กลับบ้านอาบน้ำใหม่อีกรอบแน่ ๆ
ปิ๊น ๆ !!
เสียงแตรรถสปอร์ตตามด้วยเสียงเรียกที่คุ้นหูกันดี แต่ฉันไม่อยากเจอเขาตอนตกอับแบบนี้ เลยแสร้งทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยินแล้วกดต่อสายหา
