“ขอบคุณนะครับ” มิ้นต์มองผมพร้อมเครื่องหมายคำถามบนหน้า
“เรื่อง?”
“ให้โอกาสคนเห็นแก่ตัว อย่างรามไง” ผมจับมือเธอขึ้นแล้วจูบลงไปหลายที รอยยิ้มของมิ้นต์ที่มองทีไรก็บริสุทธิ์สดใสเหมือนดวงอาทิตย์ที่ผมชวนเธอมานั่งดูวันนี้
“ก็ถ้าทำอีกก็ไม่ให้โอกาสแล้วค่ะ”
“ใครจะกล้าล่ะครับ นอนข้างถนนแน่นอน” ตั้งแต่แต่งงานผมก็เซ็นยกทุกอย่างให้มิ้นต์แต่เพียงผู้เดียว ต่อให้เราร่วมสร้างกันมา หรือของทุกอย่างที่เป็นของผม มันถูกใส่ชื่อเมียเป็นเจ้าของเพียงผู้เดียวแล้วก็หัวใจของผมด้วยที่เป็นของเธอ
“ไม่กล้าก็ดีแล้วค่ะ” เธอยิ้มเบิกบานส่งให้ผม
รอยยิ้มของเมียนี่มันดีจริง ๆ นะ
“ถ้ารามไม่กลับมา มิ้นต์จะทำยังไง” ผมอยากรู้เหมือนกัน ถ้าผมตัดสินใจหายจากชีวิตเธอไปเลย เธอกับลูกจะอยู่ยังไงนะ
“หาพ่อใหม่ให้ดาริน แล้วก็เผาพริกเผาเกลือแช่งขอให้ไม่มีความสุข” เธอหยอกเย้าผม
“พูดเล่นใช่ม่ะ”
“จริงค่ะ”
“หูยยย...ไม่กล้าแล้วครับ” ผ
