ฉันเดินเข้าไปหาแม่ทั้งน้ำตา ความเสียใจมันตีกันไปหมด ฉันรู้ว่าแม่ต้องอายหากคนที่บ้านรู้ว่าฉันท้องก่อนเรียนจบหรือต่อให้เรียนจบแล้วก็ถูกคนนินทา ฉันไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นจึงไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้แม่รู้
ฉันเดินมาหยุดใกล้ ๆ แม่ ยอมรับคำต่อว่าของแม่โดยไม่แก้ตัว แต่คำแรกที่แม่เอ่ยกลับทำให้ฉันร้องไห้ยิ่งกว่าเดิม
“เหนื่อยมากไหมลูก” มือที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลาและทำงานในไร่สวนอย่างหนักยกขึ้นเช็ดน้ำตา ไม่มีคำต่อว่าสักคำ แต่มันทำให้ฉันร้องไห้สะอื้นตัวโยน
“แม่...หนู...หนู...หนูขอโทษ” ฉันไม่รู้จะพูดอะไร คำนี้คือคำเดียวที่อยากพูดกับแม่ที่สุด
“ขอโทษทำไมลูก...แม่ไม่ได้โกรธหนูเลย” นั่นยิ่งกว่าเรียกน้ำตาของฉันเสียอีก ฉันโผเข้ากอดแม่ไว้แน่น จนเสื้อของแม่เปื้อนด้วยน้ำตา ส่วนรามนั้นพาดารินไปไหนแล้วฉันก็ไม่รู้ ฉันร้องไห้อย่างไม่อาย ทั้งคิดถึงแม่ทั้งรู้สึกผิดแต่ฉันก็พยายามทำดีที่สุดแล้ว
ฉันและแม่ปลอบใจกันอย
