ฉันกลับถึงบ้านก็เปลี่ยนชุดไปทำงานต่อ แม่เข้ามาดูว่าฉันทำอะไรบ้างแล้วก็เดินอมยิ้มไปทั่วโรงงาน ที่ตรงนี้ฉันได้มาเพราะยักษ์ซื้อพื้นที่ข้างเคียงไว้หมดเขาจึงขายให้เพราะว่าถูกปิดทั้งสองฝั่งแล้วก็ไม่ได้ใช้ทำอะไรบวกกับร้อนเงินนิดหน่อย ฉันจึงได้มาในราคาที่ถูก
หน้าที่ของฉันก็คือทำบัญชีรายรับรายจ่ายและก็
พรินต์ยอดออร์เดอร์รอน้อง ๆ ที่จะมาแพ็กให้ตอนเย็นหลังเลิกเรียน แต่ไอ้คนไม่มีงานทำนี่สินั่งมองหน้าฉันพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั่น
“เป็นอะไรมองอยู่ได้ไม่เคยเห็นหรือไง”
“เคยแต่เมื่อก่อนไม่สวยขนาดนี้” ดูเอาเถอะปล้ำครั้งเดียวชมว่าสวยกว่าเมื่อก่อน ใช่สิตอนนั้นฉันมันไม่สวยนิ
“ไม่สวยแล้วเอาทำไม”
“เปลี่ยนคำพูดใหม่...เมื่อก่อนก็สวยดีแต่ตอนนี้สวยกว่า” ฉันพยายามทำหน้าให้หงิกจะได้ไม่รู้สึกไปกับคำพูดหวานหูของรามที่มันโคตรจะเลี่ยน
“ผู้ชายปากหวานเชื่อไม่ได้”
“เชื่อเถอะตอนนี้รักเมียหลงเมียคนเดียว” ฉ
