ตื่นเช้าฉันรู้สึกว่าปวดหัวไม่พอปวดทั้งตัวราวกับร่างกำลังจะแหลก เมื่อขยับตัวมองไปด้านข้างเป็นห้องนอนตัวเองก็โล่งใจไม่ได้เมาแล้วไปนอนที่ไหน มือฉันคว้าไปเจอท่อนแขนพาดอยู่ที่เอวแล้วขาแกร่งก็ก่ายฉันไว้แน่น
“ราม!” ความฉิบหายมาเยือนแล้วไง ฉันนอนกับรามวันเดียวสองรอบเลยเหรอแล้วเมื่อคืนฉันทำอะไรไปหรือเปล่านะ อีกอย่างฉันยังไม่ได้กินยาคุม กินตอนนี้ทันไหม
“ราม...ตื่น...ตื่นโว้ย...!” ฉันดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของเขา นี่มันเกินสิ่งที่ฉันคิดไว้ไกลโข จากที่อยากยั่วให้อยาก กลายเป็นเพลี่ยงพล้ำให้ถึงสองครั้งสองครา เมื่อคืนกี่รอบปล่อยในหรือปล่อยนอก โอ๊ย...มิ้นต์เอ้ย!
“ไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอรีบตื่นทำไม”
“ฉันต้องไปซื้อยาคุม นายไม่ได้ป้องกัน” ฉันดีดตัวขึ้นแต่โดนคนที่กอดรัดอยู่ดึงให้นอนต่อ
“ไม่ต้องกินท้องก็เลี้ยง”
ไอ้คนไม่มีความรับผิดชอบท้องก็เลี้ยงอะไร ฉันเลี้ยงดารินคนเดียวก็เหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้วนะ
“ไ
