“ ที่โรงพยาบาลกับที่คอนโด มันไม่เหมือนกันป่ะ
นี่น้องเป็นผู้หญิง มึงไม่คิดหน่อยเหรอว่าน้องจะเสียหาย”
ไอ้พ่อพระคูเปอร์พูดขึ้น อย่างกับมันดีนักแหละ
“ เสียหายอะไร กูไม่คิดจะทำอะไรเด็กนั่นซักหน่อย แค่ให้มาคอยดูแลเว้ย จะกินป่ะข้าวถ้ากินก็ไปเอาจานกับช้อนมา เอามาเผื่อกูด้วย”
ผมโวยวายไปหนึ่งที
“ไอ้นี่ ได้ทีใช้กูใหญ่เลยนะ ”
แล้วไอ้คูเปอร์ก็บ่นอุบอิบ
“ก็กูเดินไม่คล่อง มึงก็รู้นี่เพื่อน ไปเอาจานกับช้อนมากูจะแดกข้าว ”
ผมพูดกวนๆ และพวกมันก็ช่วยกันจัดอาหารใส่จานชาม แล้วพวกก็กินมื้อบ่ายด้วยกัน
“ จัดยาให้กูด้วย ”
ได้ทีผมก็สั่งเลย นั่งเอนหลังที่โซฟารอเพื่อนจัดยาให้ชิลล์ๆ
“โอ้ยไอ้นี่ กูนึกว่ามึงเป็นง่อยละ ”
ไอ้ภูบ่นไปแต่ก็จัดยาให้ผมไป ป่วยก็ดีแฮะ เพื่อนตามใจมากเลย
“ปอร์เช่ เอาบุหรี่มาดูดดิ๊ มึงลืมเอาปากมารึไง ”
ผมกวนตีนไอ้ปอร์เช่บ้าง เห็นมันอยู่เฉยๆแล้วน่าหมั่นไส้ดี
“อยากให้กูด่ามึงป่ะ อยู
