@เวลาต่อมา
“อืม…หือ??” หนูดีลืมตาขึ้นตาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องสีขาวกว้างๆ และข้างๆ เธอมีเสียงดังติ๊ดๆ เป็นจังหวะเบาๆ
“หนูดี!”
“ปะ ป๋า หนูดีมา…”
“ป๋าพามาเองแหละ เป็นยังไงบ้างป๋าเป็นห่วงแทบแย่”
“หนูดีเป็นอะไรคะ?”
“หมอบอกว่าร่างกายอ่อนแอเพราะไม่ได้กินอะไรและร่างกายขาดน้ำ อย่าทำแบบนี้อีกนะหนูดี ป๋าไม่อยากให้หนูเชื่อคนอื่น”
“แล้วป๋ารู้ได้ยังไงคะ ว่าหนูดีอยู่ที่นั่น”
“พ่อบอกเอง”
“พะ พ่อ!” เด็กสาวลุกขึ้นนั่งสวมกอดผู้เป็นพ่อแล้วร้องไห้ออกมาจนตัวสั่น “ฮึกพ่อหายไปไหนมา ฮื้ออ…หนูนึกว่าพ่อจะไม่กลับมาแล้ว”
“พ่อขอโทษนะลูก พ่อต้องไปจัดการเรื่องในครอบครัว พ่อไม่อยากพาหนูดีไปด้วย พ่อขอโทษนะลูก”
“ฮึกหนูคิดถึงพ่อ…หนูอยากกลับบ้าน”
“พ่อรู้ พ่อรู้ หายดีแล้วค่อยกลับนะ”
“ฮึกพ่อจะทิ้งหนูดีอีกใช่ไหมคะ พ่อจะทิ้งหนูไปอีกใช่ไหม”
“พ่อไม่ไปแล้ว พ่อจะอยู่กับหนูนะ พ่อสัญญา”
“ฮึกฮื
