เด็กป๋า -06- ป๋ารุก
1201 คำ
@หลายอาทิตย์ต่อมา
"กลับมาแล้วเหรอคะคุณหนู รับของว่างก่อนไหมคะ?" แม่บ้านที่คอยดูแลเธอรีบเดินเข้ามาหาทันที พร้อมกับรับกระเป๋าสะพายใบโปรดของเธอไปถือไว้
"อืม ขอเป็นขนมคุกกี้แล้วก็น้ำส้มคั้นแก้วนึงค่ะ ว่าแต่ป๋าอยู่ที่ไหนเหรอคะ?"
"คุณลัวร์ทำงานอยู่บนห้องค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นเอาขนมไปให้หนูดีที่ห้องป๋านะคะ"
"ได้เลยค่ะคุณหนู" แม่บ้านตอบรับ
เด็กสาวสับขาวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องของมาเฟียหนุ่มอย่างย่ามใจ ลืมคิดไปเลยว่าต้องเคาะประตู แต่ก็ช่างเถอะเปิดประตูมาแล้วนี่นา จะให้ถอยออกไปเคาะประตูแล้วค่อยเปิดเข้ามาก็คงจะไม่ใช่
"ป๋าลัวร์" เธอเอ่ยเรียกชื่อมาเฟียหนุ่มเบาๆ ขณะที่เขากำลังก้มหน้าก้มตาทำงานตรงหน้าอย่างเรียบนิ่ง
"เข้ามาในห้องป๋าไม่เคาะประตูอีกแล้วนะ ถ้าป๋าแก้ผ้าอยู่จะทำยังไง เดี๋ยวก็ตกใจร้องโวยวายหาว่าป๋าทำอนาจารหรอก"
"โถ่ป๋าอะ"
"เข้ามาหาป๋ามีอะไรหรือเปล่า?" มาเฟียหนุ่มพูดขึ้นราวกับรู้ใจคนตรงหน้า
"มีค่ะๆ"
"ว่ามาสิ"
"ปิดเทอมหน้าร้อนเพื่อนของหนูดีจะไปเที่ยวทะเลกัน หนูดีอยากจะมาขออนุญาตป๋าไปเที่ยวกับเพื่อน"
"ไปกับใครแล้วไปกันกี่คน มีผู้ใหญ่ไปด้วยหรือเปล่า อีกอย่างมีผู้ชายแล้วมีการดื่มกินกันหรือเปล่า"
"ทำไมคะ ถ้าบอกว่ามีป๋าจะไม่อนุญาตให้ไปเหรอ?" เธอเลิกคิ้วถามกลับในเชิงพูดเล่น
"ใช่"
"...." สีหน้าของเด็กสาวเปลี่ยนไปทันที เมื่อได้รับคำตอบจากคนตรงหน้า "ถ้าป๋าจะห้ามขนาดนั้นหนูดีไม่ไปแล้วก็ได้ค่ะ!"
"ทำไมล่ะ?"
"หนูดีโตแล้วนะคะ อีกอย่างไปเที่ยวแบบนั้นก็ต้องมีเพื่อนผู้ชายอยู่แล้ว ดื่มกินกันมันก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาของวัยรุ่น หรือว่าป๋าไม่เคยผ่านช่วงเวลานี้มาก่อนคะ?"
"ใช่ ป๋าไม่เคยผ่านช่วงเวลานี้มาก่อน"
"ห๊ะ!?"
"พออายุครบ 20 ปี ป๋าก็ต้องเข้ามาบริหารงานที่บริษัทแทนพ่อ ไหนจะเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย เรื่องเที่ยวชีวิตวัยรุ่นไม่ต้องพูดถึงป๋าไม่เคยมี"
"โห..."
"...."
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ในขณะที่ภายในห้องดูเหมือนว่าจะเศร้าก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นกลบความคลุมเครือไปซะก่อน
"ขออนุญาตค่ะ เอาขนมกับน้ำส้มคั้นมาให้คุณหนูค่ะ"
"ขอบคุณมากนะคะเอาวางไว้ตรงโต๊ะเลย"
"ค่ะๆ"
แม่บ้านรีบเอาของในถาดไปวางลงบนโต๊ะตามที่เด็กสาวบอกก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องทำงานของมาเฟียหนุ่มทันที
"ป๋ามากินขนมด้วยกันสิคะ" เธอเอ่ยปากพูดขึ้น เพราะไม่อยากให้บรรยากาศในห้องมันคลุมเครือจนน่าอึดอัด
และก็ไม่อยากให้วันดีๆ ต้องมีเรื่องเศร้าด้วย เธอไม่ได้อยากฟังเรื่องเศร้าของใคร และเธอก็ไม่ใช่ที่ระบายให้ใครมาเล่าเรื่องชีวิตให้ฟังด้วย
"ป๋าไม่หิว"
"ถ้าป๋าไม่อนุญาตหนูดีไม่ไปก็ได้ค่ะ"
"...." มาเฟียหนุ่มชำเลืองตาขึ้นมองเด็กสาวเล็กน้อย ก่อนจะหลุบตาลงมองปลายปากกาของตัวเอง
ปึก!
"ป๋า...เป็นอะไรคะ?" เด็กสาวเอ่ยถาม เมื่อจู่ๆ มาเฟียหนุ่มก็วางปากกาลงอย่างแรง แล้วลุกขึ้นเดินมาหาเธอที่นั่งอยู่ตรงโซฟา "หือ?? ป๋าจะทำอะไร"
"ป๋ากินด้วยสิ"
"ขนมในจานไงคะหยิบกินเลย" เธอบอก
"ไม่เอา ป๋าไม่อยากกินขนมในนั้น"
"คะ? แล้วป๋าจะกินตรงไหน?"
"...." มาเฟียหนุ่มมองไปที่ขนมคุกกี้ในปากของเด็กสาว แล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆ กับเธอกัดกินขนมที่เด็กสาวคาบเอาไว้ในปาก ทำให้ริมฝีปากได้สัมผัสกันเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะผละตัวออกมามองหน้าเธอที่กำลังแดงก่ำราวกับลูกมะเขือเทศ
"ปะ ป๋า ทำอะไรคะ"
"ขนมตรงนี้มันน่ากินกว่าในจาน ป๋าอยากกินตรงนี้มากกว่า"
"ตะ แต่รสชาติมันก็เหมือนกัน...นะคะ"
"ไม่เหมือน ตรงนี้หวานกว่า"
"แต่ป๋ายังไม่ได้กินขนมในจานเลยนะคะ จะรู้ได้ยังไงว่าตรงไหนหวานกว่ากัน หรือรสชาติเหมือนกัน"
"เปล่า ปากของหนูต่างหากที่หวาน"
"ปะ ป๋า.." เด็กสาวนั่งนิ่งพร้อมกับเบิกตาโพลง เมื่อถูกมาเฟียหนุ่มรุกเข้าขั้นรุนแรง หัวใจของเธอเต้นตุบตับจนจับจังหวะไม่ได้ ใบหน้าร้อนผ่าวริมฝีปากสั่นระริกบอกไม่ถูก
หรือว่านี่จะเรียกว่าเขินอาย แต่หรือว่ามันจะเป็นความรัก...
ไม่สินี่มันจะเรียกความรักได้ยังไง ในเมื่อมันไม่มีจุดเริ่มต้นอะไรเลยที่จะมีความรัก เธอแค่รู้สึกตื่นเต้นรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดกับป๋าลัวร์
บางทีแค่หัวใจเต้นแรงหน้าแดงแค่นี้อาจจะไม่ได้เรียกว่าความรักก็ได้ เธออาจจะเป็นโรคชนิดหนึ่ง ที่ได้อยู่ใกล้ใครสักคนแล้วมีความรู้สึกตื่นเต้น
"หนูลืมไปว่าต้องทำการบ้าน ขอตัวไปทำการบ้านก่อนนะคะ" พูดจบเด็กสาวก็หยัดตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องของมาเฟียหนุ่มไปทันที
#เวลาต่อมา
"หนูดีล่ะไม่ลงมากินข้าวเหรอ?" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามขึ้น เมื่อลงมาแล้วไม่เจอเด็กสาวมารอกินข้าวอย่างที่เคย
"อ่าว ดิฉันนึกว่าคุณหนูอยู่กับคุณลัวร์ก็เลยไม่ได้ขึ้นไปตามค่ะ ทำการบ้านอยู่หรือเปล่าคะ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันขึ้นไปตามเอง"
"ค่ะ"
ร่างกำยำก้าวเดินขึ้นบันไดไปไม่นานก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องนอนของเด็กสาว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ใครคะ!?" เสียงคนด้านในตะโกนถาม
"ป๋าเอง ทำไมไม่ลงไปกินข้าว ได้เวลากินข้าวแล้วนะ"
"หนูดีไม่หิวค่ะ ป๋ากินไปคนเดียวเลย หนูดีกินขนมอิ่มแล้วค่ะ" เธอตะโกนตอบกลับมา
"ไม่หิวจริงๆ เหรอ" มาเฟียหนุ่มถามย้ำไปอีกครั้ง เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะไม่กินข้าวเย็น
"ไม่กินจริงๆ ค่ะ ป๋าเลิกเคาะได้แล้วหนูดีจะทำการบ้าน มันรบกวนสมาธิ"
"โอเคๆ ถ้าอย่างนั้นป๋าจะให้แม่บ้านแบ่งกับข้าวใส่ตู้เย็นไว้ให้นะ ถ้าหิวก็ลงไปอุ่นกินเอง"
"ค่า" เธอตอบกลับเสียงลากยาว
ไม่รู้ว่าสาเหตุที่เธอไม่ยอมกินข้าวมันเป็นเพราะอะไร แต่แน่นอนว่ามันจะต้องมีที่มาที่ไปแน่นอน แต่เพราะเขาไม่อยากทำให้เธอต้องรำคาญ ไม่อยากทำให้เธอต้องเสียสมาธิในการทำงานเขาจึงปล่อยให้เธออยู่ในห้องโดยที่ไม่รบกวนอีก
"คุณหนูไม่ลงมาด้วยเหรอคะ?"
"ไม่หรอก เดี๋ยวช่วยแบ่งกับข้าวพวกนี้ใส่ตู้เย็นไว้หน่อยนะ เผื่อหนูดีหิวตอนกลางดึก"
"ได้ค่ะ"
- ผู้เขียน
