@สองวันต่อมา
"ค่อยๆ เดินสิหนูดี เดี๋ยวก็ล้มเอาหรอก" ลัวร์เดินตามภรรยาตัวน้อยของเขาไปติดๆ เมื่อเธอเล่นเดินจ้ำอ้าวไม่สนใจเขาที่กำลังเดินตามเลย
"หนูโตแล้วนะคะ ทำไมต้องคอยเดินตามต้องคอยกลัวนั่นกลัวนี่ด้วย"
"เราไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ"
"หนูดีรู้ค่ะ แต่หนูดีก็ระวังตัวเองอยู่ ไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นสักหน่อย" เธอหันไปพูดด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างหงุดหงิด ก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวไปให้ถึงข้างล่างให้เร็วที่สุด
"หนูดีๆ หนูดีๆ"
"อะไรคะ!?"
"เดี๋ยวจะล้มเอา ค่อยๆ เดินสิ"
"...." เธอไม่ได้ตอบอะไรแต่หันไปมองอาหารที่แม่บ้านจะเตรียมเอาไว้ให้แทน
"อาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะคุณหนู คุณลัวร์"
"ป้าครับ ทำไมมีแต่อาหารแบบนี้ล่ะครับ" มาเฟียหนุ่มไล่สายตามองหน้าตาของอาหารที่ถูกจัดเรียงอยู่บนโต๊ะ
อาหารแต่ละอย่างเป็นอาหารรสจัดทั้งนั้นเลย และแทบจะไม่มีผักที่มีประโยชน์ตามที่เขาสั่งเอาไว้ก่อนหน้าเลย
"หนูดีเป็น
