Phakon [07] เอาแต่ใจ
1265 คำ
~ คอนโดจินตนา ~
ครืด ครืด ครืด
“ใครโทรมายัยโรส ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์แกดังหลายรอบแล้วนะ ไม่กดรับหน่อยเหรอ?” จินตนาทักขึ้น เมื่อเสียงโทรศัพท์ของเพื่อสาวดังหลายรอบจนน่ารำคาญ แต่เพื่อนสนิทก็ยังปล่อยเฉยไม่สนใจ
“ไม่อะ เบื่อ” โรสสิรินตอบสั้นๆ ก่อนจะนั่งดูทีวีต่อ
“….” คำตอบของเพื่อนสนิททำให้จินตนาต้องลุกเดินไปมองดูว่าสายที่โทรเข้ามานั้นเป็นใคร
สายเรียกเข้า >>> 089xxxxxxx
“นี่มันเบอร์บอสฉันนี่นา” จินตนาเธอจำได้ดีเพราะเบอร์นี้เธอเป็นคนจดใส่กระดาษให้กับเพื่อนสนิทเอง
“อืม” โรสสิรินตอบสั้นๆ
“แล้วทำไมแกถึงไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?”
“แล้วแกจะให้ฉันคุยอะไรกับเขา?” โรสสิรินย้อนถามกลับ
“เผื่อว่าบอสฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับแกไงเรื่องพ่อของแก”
“ฉันคุยกับเขาไปแล้ว” โรสสิรินตอบ เธอบอกกับชายหนุ่มไปแล้วว่าให้ส่งพิกัดที่เจอพ่อของเธอล่าสุดให้กับเธอ จากนั้นเธอจะเป็นคนออกไปตามหาพ่อเอง โดยไม่ต้องรบกวนใคร
“รับสักหน่อยมั้ยแก พรุ่งนี้ถ้าฉันไปที่บริษัทบอสก็ต้องถามฉันว่าทำไมแกถึงไม่รับโทรศัพท์ ฉันไม่รู้จะตอบบอสยังไงเหมือนกัน”
ครืด ครืด ครืด
“….” โรสสิรินถอนหายใจออกมาอย่างแรง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปที่หน้าระเบียงห้อง
“ฮัลโหล มีอะไรนายภากร”
( ทำไมเพิ่งรับสายทำอะไรอยู่ )
“ฉันก็มีงานที่ต้องทำเหมือนกัน ใครจะไปว่างเหมือนนายล่ะ”
( เรื่องของพ่อเธอ เดี๋ยวฉันจะพาออกไปตามหานะ )
“ไม่จำเป็น ก็ฉันบอกแล้วไงว่าให้ส่งที่อยู่ของพ่อฉันมาก็พอ ฉันจะออกไปตามหาพ่อเอง”
( จะกล้าไปเหรอ? ที่นั่นลูกน้องของฉันบอกว่าเป็นสลัมนะ พวกโรคจิตก็เยอะพวกโจรก็เยอะ )
“แล้วไง ฉันต้องกลัวหรอ?” อยู่ที่ฝรั่งเศสเธอเจอมาหนักกว่านี้อีก แค่เอาตัวรอดตอนที่เกิดสถานการณ์คับขัน มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับเธออยู่แล้ว
( ไม่กลัวเหรอ ถ้าเธอโดนฉุดเข้าไปฆ่าข่มขืนแล้วไม่มีใครรู้จะทำยังไง ไม่ได้เจอหน้าพ่อแถมไม่ได้กลับไปหาแม่อีก )
“….”
( ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้นะ )
“อะ…”
ตู๊ดๆๆๆๆ
ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบอะไรกลับไป ปลายสายก็ตัดสายทิ้งไปแล้ว
“บ้าจริงไอ้นายภากร!” โรสสิรินสบถออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านในห้องตามเดิม
“เรื่องของพ่อแกไปถึงไหนแล้วล่ะยัยโรส” เมื่อเดินเข้าไปในห้องเพื่อนสนิทก็เอ่ยถามขึ้นทันที
“ได้เบาะแสมาบ้างแล้วล่ะ ที่เหลือก็คงต้องเข้าไปตามหาเอง”
“ที่ไหน?”
“เค้าบอกว่าเป็นสลัมเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของพ่อฉัน มีคนบอกว่าเห็นพ่อของฉันเข้าออกอยู่ที่นั่นอยู่บ่อยๆ”
“อ๋อ แล้วแกจะไปเมื่อไหร่?”
“ก็คงต้องแล้วแต่เจ้านายของแกนั่นแหละ บังคับให้ฉันทำตามอยู่ได้ นี่ฉันไม่ใช่ทาสนะเนี่ย” โรสสิรินบ่นให้เพื่อนสนิทฟัง
“บอสเนี่ยนะ!?”
“อืม” เธอพยักหน้าเป็นคำตอบให้กับเพื่อนสาว ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำขึ้นมากิน
“ยัยโรส..”
“หือ?”
“หรือว่าบอสของฉันจะชอบแก”
พรวด!!
“แค่ก แค่ก แค่ก นี่แกพูดอะไรของแกเนี่ย จะไปชอบกันได้ยังไงเล่า”
“มันก็ไม่แน่นะเว้ย บอสของฉันไม่ค่อยตามตื๊อผู้หญิงคนไหนเลย แกเป็นคนแรกเลยนะที่บอสของฉันสนใจมากขนาดนี้” จินตนาเริ่มอธิบายถึงบุคลิกของเจ้านาย เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกันมาเจ้านายก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนเลย ส่วนมากก็แค่ร่วมงานด้วยกัน
“คิดมาก นายนี่กวนตีนจะตายไป แค่อยากจะกวนตีนฉันเล่นแค่นั้นแหละไม่มีอะไรมากหรอก”
“เอ้า!”
“เลิกพูดได้แล้วน่า”
เป้าหมายของเธอในตอนนี้ไม่ได้มามีแฟนหรือหาแฟน แต่เธอมาเพื่อตามหาพ่อโดยเฉพาะ ส่วนเรื่องอื่นตัดทิ้งออกจากชีวิตของเธอไปได้เลย เพราะมันไม่ได้จำเป็นกับเธอมากขนาดนั้น
สองวันต่อมา
ครืด ครืด
“อืม”
( ฉันจอดรถรอเธออยู่ที่หน้าคอนโดนะ รีบลงมาจะได้ไปกัน )
“อือ” ฉันตอบสั้นๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายแล้วรีบเดินลงไปด้านล่างทันที
ปึก! ( เสียงปิดประตูรถ )
“เราต้องเดินทางไปพักอยู่ที่นั่นนะ เธอจะพักอยู่ที่บ้านหลังนั้นก็ได้ฉันไม่ได้ว่า มันมีห้องแยกอยู่”
“ทำไมต้องพัก?” ฉันถามกลับเสียงเรียบ
“เธอคิดว่าแค่วันเดียวจะตามหาพ่อของเธอเจอเลยหรือไง แล้วเธอไม่อยู่กับพ่อของเธอก่อนหรอ?”
“….” นั่นสินะฉันลืมคิดถึงข้อนี้ไปเลย จะไปเจอพ่อหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถ้าเจอฉันก็อยากอยู่กับพ่อที่นั่นนานๆ เหมือนกัน
“เอาไง?”
“อืม พักก็พัก”
ฉันต้องพักอยู่ที่บ้านหลังนั้นเพราะถ้าจะออกไปหาโรงแรมเช่าข้างนอก มันก็ไกลออกมาจากที่นั่นพอสมควรเลย ฉันเหนื่อยกับการเดินทาง
เวลาต่อมา
~ บ้านพักริมทะเล ~
“เธอพักห้องนั้นก็แล้วกันนะ” เขาชี้ไปยังห้องห้องนึงซึ่งได้เนรมิตขึ้นมาใหม่หมดแล้ว แต่ฉันจำได้ดีว่าห้องนี้เป็นห้องที่ฉันนอนอยู่กับแม่ทุกวันหลังจากที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน ทั้งสองก็ไม่นอนด้วยกันอีกเลย
“อืม..”
“ส่วนเรื่องอาหารฉันจะให้ลูกน้องจัดการให้ มันต้องออกไปซื้อตรงร้านอาหารปากทางโน่น”
“อืม ขอบใจ”
ฉันตอบรับเขาก่อนจะถือกระเป๋าสะพายพี่มีเสื้อผ้ามาเพียงสองสามชุดในนั้นเดินเข้าไปในห้อง วันนี้ก็เริ่มเย็นแล้วล่ะคงออกไปตามหาพ่อไม่ทันแล้ว
รู้กันดีอยู่ว่าแถวนี้ตอนกลางคืนมันเปลี่ยวขนาดไหน
ผ่านไปสักพัก
ฉันหยิบรูปของพ่อที่แม่ฉีกออกขึ้นมาดู มันเป็นรูปที่เราถ่ายกันแบบครอบครัว แต่แม่ฉีกรูปพ่อออกไปเหลือแค่เราสองคน แต่ฉันแอบเก็บรูปนี้ไว้โดยที่ไม่ให้แม่รู้
ฉันอยากเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำ
“พ่อคะ พ่อไปอยู่ที่ไหน โรสกลับมาหาพ่อแล้วนะคะ” ฉันรู้สึกผิดนะที่ทิ้งพ่อไป แต่ตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ได้เลยเพราะตัวเองก็ยังเด็กมาก ทำได้แค่ทำตามคำพูดของแม่ และตอนนั้นพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมาก ถึงขั้นทำลายข้าวของในบ้าน แม่กลัวว่าฉันจะได้รับอันตรายก็เลยพาฉันออกมาด้วย
และแม่ก็บอกกับฉันว่า แม่ตัดฉันไม่ได้ แต่แม่ตัดพ่อได้ ตอนนั้นฉันรู้เลยว่าครอบครัวของเรามันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว
ถึงตอนนี้ฉันก็ได้แต่ภาวนาว่าให้พ่ออยู่สุขสบายดีไม่ได้ลำบากลำบน ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ ร่างกายแข็งแรงดี ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น สิ่งเดียวที่ฉันจะขอมันก็มีแค่นี้แหละ
- ผู้เขียน
