ตอนเช้า
ฉันสะลืมสะลือตื่นมาพร้อมกับสภาพที่บอบช้ำไปทั้งตัว ก็นายภากรน่ะสิเล่นพิเรนทร์อะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวเชือกเดี๋ยวแส้เดี๋ยวจับมัด เดี๋ยวก็ไปตรงโน้นทีตรงนี้ที ไม่คิดว่าหน้าตาแบบนี้จะซาดิสม์ได้ขนาดนี้
สภาพของฉันน่ะเหรอ ตอนนี้ฉันรู้แต่ว่าฉันเจ็บไปทั้งตัวลุกขึ้นไม่ไหวเลย แล้วแม่งก็เล่นถุงยางจนหมดกล่องจริงๆ ด้วยนะ ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเยอะแยะ
“นี่นายภากร”
“หือ…”
“เช้าแล้วเนี่ยไม่ตื่นไปทำงานรึไง?” ฉันสะกิดนายภากร ไม่รู้ว่าตื่นหรือยัง แต่เมื่อคืนเล่นไปหนักเลยไม่รู้ว่าจะตายมั้ย
ฉันเนี่ยอยากจะตาย
“เป็นผู้บริหารจะทำตอนไหนก็ได้ ไม่มีใครว่าหรอก” เขาตอบ
“เมื่อคืนนายเล่นอะไรของนายเนี่ย”
“เล่นที่ไหน ก็เอากับเธออยู่ไง” เขาตอบเสียงเรียบ ใช่ซี้คนเจ็บตัวมันไม่ใช่นายนี่นา คนเจ็บตัวคือฉันต่างหากล่ะ
“เล่นพิเรนทร์อะไรก็ไม่รู้ เป็นคนซาดิสม์ก็ไม่บอก”
“แล้วแต่สถานการณ์มันพาไป เธอเองก็ชอบ
