“พวกพี่...”
เสียงของขวัญสั่นเครือจนรู้สึกได้ชัดเจน อีกครั้งกับการที่ต้องมาเจอเราทั้งสองคนพร้อมกันแล้วยังต้องมาเห็นภาพตอกย้ำความสัมพันธ์ ฉันควรจะอธิบายอะไรบ้างไม่ใช่ปล่อยให้เรื่องมันเป็นอยู่แบบนี้ มือเล็กยกขึ้นยันตัวแอสตันออกแต่อีกฝ่ายกลับกอดฉันแน่น กดหน้าซุกกับอกตัวเองจนรู้สึกหายใจไม่ออก
“อื้อ! หายใจไม่ออก” พยายามส่งเสียง แต่สิ่งที่ออกมามั่นใจได้เลยว่าของขวัญแทบฟังไม่รู้เรื่องเลยว่าฉันพูดอะไร แล้วความรักของเราที่แสดงออกตอนนี้คือแอสตันกอดฉันแน่น
“ถ้ายังไม่หยุดดิ้นนะ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู อ้อมกอดกระชับแน่นกดหน้าฝังสูดดมกลิ่นกายหอมจากเขาได้อย่างชัดเจน
“เห็นขวัญเป็นตัวตลกหรือไง...พี่เขียนทำมาเป็นบอกทางที่แท้ก็หลอกกันนี่เอง” อ่าว! เด็กนี่สารภาพตอกย้ำฉันเข้าไปอีก!
“ฉันช่วยเธอ อื้อ! แอสตัน!” พยายามจะพูดอะไรออกมาก็ถูกฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นกดหัวให้ซบลงตามเดิม
“อย่ามาตามพี่อีก ไม่เห็นหรือไงว่ามีแฟ
