ณ คอนโดของแอสตัน เวลา 20.20 น.
ปิ๊งป่อง ~
เสียงสัญญาณออดหน้าประตูเพนต์เฮาส์สุดหรูชั้นบนสุดเพียง 1 เดียวของคอนโดแห่งนี้ ฉันสามารถขึ้นมาที่นี่ด้วยคีย์การ์ดคอนโดของตัวเองที่สามารถเข้าออกได้ทุกชั้น แอสตันถึงไม่ต้องพูดอะไรมากมายและไม่ต้องแจ้งใครทั้งนั้น เพราะเขารู้ดีว่าฉันสามารถพาตัวเองขึ้นมาได้
ร่างบางยืนนิ่งจ้องมองบานประตูตรงหน้ารอผู้เป็นเจ้าของห้องมาเปิดมันให้ ไม่เคยรู้เลยว่าแอสตันเป็นผู้ครอบครองห้องนี้ แต่การที่ไม่รู้ก็คงไม่แปลกอะไรเพราะยังไม่ถึงช่วงเวลาเรียนรู้งานของตัวเองแบบเต็มตัว
ว่าแต่...เมื่อไรประตูจะเปิด ดูท่าแล้วอีกฝ่ายจะยังไม่หยุดกวนประสาทกันอีกสินะ ปล่อยให้ยืนรอมาสักพักแล้วเนี่ย!
ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง!
กริ้ก!
“มารยาทขั้นพื้นฐานยังไม่มีเลย กดรัวแบบนี้ที่บ้านไม่สอนมารยาทการอยู่ร่วมสังคมกับอื่นหรือไง”
นิ้วเรียวจิ้มเข้ารัว ๆ ลงบนปุ่มรูปกระดิ่งและนั
