“แต่เขียนฝันต้องกลับบ้านแล้ว บาย...ไปสิ” นี่เขาไล่ฉันต่อหน้าพ่อแม่ตัวเองหรือเปล่าเนี่ย
“แอสตัน” เสียงดุของลุงคินเป็นการเตือนลูกชายตัวเองครั้งที่หนึ่ง
“หนูกำลังจะกลับแล้วจริง ๆ ค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบก็ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนแล้วเดินออกจากห้องไปทันที ในระหว่างที่กำลังตรงไปยังลิฟต์หูตัวเองก็ดันได้ยินเสียงของป้าโซดังเล็ดลอดออกมา ประโยคเหล่านั้นไม่ได้เป็นการดุหรือตำหนิฉัน แต่เป็นการดุลูกชายของตัวเองต่างหาก
“แอสตันเป็นแฟนกันแล้วทำไมพูดกับหนูเขียนฝันไม่ดีแบบนั้น พูดเหมือนไล่เขาได้ยังไงเรานี่ไม่น่ารักเลยนะแล้วทำไมเราถึงไม่ไปส่งแฟน มีไม้มั้ยคินอยากตีสักทีสองที”
“แค่ฝ่ามือโซลูกก็สาหัสแล้วไม่ต้องถึงไม้หรอก” เสียงของผู้ใหญ่ทั้งสองกำลังตำหนิลูกชายต้องหยุดลงเพียงเท่านั้น เพราะประตูบานใหญ่ได้ปิดสนิทลงเป็นที่เรียบร้อย ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ประตูลิฟต์เปิดออกเช่นเดียวกัน
ทางแอสตันบอกพ่อกับ
