“หอมจัง” เขาเอ่ยชม กุมมือของเธอเอาไว้มั่นขณะที่มองสบตาอย่างหวานซึ้ง ไพรรักษ์ขัดเขินหลบสายตาเป็นพัลวัน ทำท่าจะดึงมือหนีแต่เขาก็รั้งเอาไว้
“พักที่นี่สักคืนสองคืนนะ ให้หายเหนื่อย เจอเรื่องตื่นเต้นกันมาหลายวันแล้ว ที่นี่ปลอดภัยหายห่วงไม่มีอะไรน่ากลัว”
“แล้วแต่พี่เพลิงเถอะจ้ะ”
“ลองนั่งดูไหม” เขาเอ่ยถาม จูงมือเธอไปที่ชิงช้า เธอตามเขาไปนั่งบนชิงช้าแล้วเขาก็ไกวชิงช้าไปมา เพลิงวางมงกุฎดอกไม้ป่าหอมกรุ่นบนศีรษะของเธอก่อนจะหอมแก้มเมียฟอดใหญ่
“ดอกไม้หอมจัง” เธอหยุดไกวชิงช้าหยิบมงกุฎดอกไม้ป่ามาดูแล้วอมยิ้ม
“พี่ทำให้สาวน้อยของพี่” เขานั่งยองๆ อยู่หน้าชิงช้าไล้แก้มสาวไปมา
“พี่เพลิงก็ปากหวานเหมือนกันเนอะ”
“ปากหวานกับเมียคนเดียว”
“แม้บางทีจะปากเสีย” เขาหัวเราะเมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้น
“พี่อยากนั่งชิงช้าบ้างจัง”
“นั่งสิจ๊ะ” เธอลุกให้เขานั่ง พอหันกลับไปก็เห็นแก่นกายของเขากำลังถูกรูดรัดไปมา
“อะไรกัน
