8

1551 คำ

“มีพี่อยู่ตรงนี้ไม่ต้องกลัวอะไร” “ค่ะ” เธอรับคำ ใจชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่อเห็นเขากอดรัดเธอเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างถือเชือกเอาไว้เพื่อบังคับม้า กว่าจะถึงกระท่อมเขาก็ฉวยโอกาสทั้งกอดทั้งหอมจนเธอหน้าแดงแล้วแดงอีก เพราะกลัวจะมีใครเห็น แต่ดูเขาจะเฉยๆ ไม่สนใจอะไรด้วยซ้ำ เอาแต่สนใจจะรังแกเธอท่าเดียว อาหารเย็นเวลาทุ่มตรงเหมือนเดิมไม่ขาดไม่เกิน หยาดทิพย์ก้มหน้าก้มตากินอยู่บนตักของเขา และดูเหมือนเขาจะกินน้อยมากกว่าเมื่อตอนกลางวัน แต่สายตาเอาแต่จับจ้องเธอไม่วาง ตั้งแต่กลับมาจากไร่ เขาก็ตามเธอไม่ห่าง ป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆเธอเลยใช้ให้เขาช่วยหยิบจับทำอาหารกับเธอเสียเลย และดูเหมือนเขาจะชอบ เขาบอกว่าผู้ชายทำอาหารเก่งไม่แพ้ผู้หญิง คงจะจริง เพราะเขาหยิบจับอะไรคล่องแคล่วไปหมด เธอเองต่างหากที่เงอะงะขัดเขินเวลาแอบมองเขา แม้เขาจะหน้านิ่งดูเฉยชาเสียมากกว่าจะยิ้มหรือหัวเราะ แต่เธอก็ยังชอบบุคลิกนี้ของเขาอยู่ดี “เอ่อ... พี่เมฆไม่กินเหรอคะ” เธอชะงักมองคนที่เอาแต่มองเธอไม่วางตาแล้วรู้สึกขัดเขินขึ้นมาแบบปัจจุบันทันด่วน “อยากกินหนูเล็ก” “เอ่อ...” หยาดทิพย์ถึงกับไปไม่เป็นเมื่อได้ยินแบบนั้น “อิ่มหรือยัง” “อิ่มแล้วเราก็ไม่ควรจะ เอ่อ...” เธอพูดไม่ออกได้แต่อึกๆ อักๆ “ไม่ควรอะไรจ๊ะ” น้ำเสียงกระเส่าของเขาทำให้เธออิ่มตื้อขึ้นมาทันที เกิดอาการมวนไปถึงท้องน้อยอย่างไม่ทราบสาเหตุ “กินอิ่มแล้วเราควรจะไปเดินเล่นก่อนนะคะ ให้อาหารย่อยน่ะค่ะ” เธอหาทางออกให้กับตัวเอง ได้ยินเสียงของเขาหัวเราะอย่างรื่นเริง เธอรู้ว่าเขาฉลาดและรู้ทันเธอ แต่เธอก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และดูเหมือนเขาจะยอมปล่อยเธอง่ายๆ เดินตามเธอต้อยๆ ออกไปนอกบ้าน เขาทำเหมือนเวลาเข้าไร่ เขาก็กระชับมือเธอตามไปทุกที่ แถมยังชอบเอาเธอไปบังไว้ทางด้านหลังเหมือนไม่อยากให้ใครได้เห็นเธอเสียอย่างนั้น “พี่เมฆไม่ง่วงเหรอคะ” เธออึกอักถาม เห็นสายตาร้อนแรงของเขาแล้วรู้สึกเข่าอ่อน อยากจะยืดเวลาออกไปอีกสักนิด เพราะวันนี้เขากับเธอหักโหมเกินไปหรือเปล่า ไม่สิ ต้องบอกว่าหลายวันมานี้ชักจะหักโหมกันมากเกินไปแล้ว ทั้งกลางวันกลางคืน ตัวติดกันอย่างกับตังเม “ก็เมียยังไม่ง่วง” เขาเดินตามเธอมาหยุดมองดาวบนท้องฟ้า เสียงจิ้งหรีดและแมลงตอนกลางคืนร้องไปทั่วบริเวณเหมือนเสียงเพลงขับกล่อมในยามที่พระอาทิตย์สิ้นแสง “พี่เมฆจะตามหนูเล็กไปทุกที่เลยเหรอคะ” “เบื่อแล้วหรือไง ที่มีผัวเดินตามต้อยๆ” เขาพูดเหมือนงอน น้อยใจอะไรสักอย่าง “ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ แต่กลางวันเราก็...” เธอหน้าแดง เขาเลยพูดแทน “ตัวติดกัน” เขากระซิบที่หูเสียงแหบพร่าจนคนฟังขนลุกซู่ “แทบจะตัวติดกันต่างหากค่ะ” เธอแก้หน้าแดงกว่าเดิม “แทบจะตัวติดกันแสดงว่ายังไม่ติด แต่ที่ผ่านมาติดกันแล้ว” “พี่เมฆบ้า” เธอค้อนให้คนตรงหน้า “แก้มหอม” “อื้อ... พี่เมฆ ง่วงก็ไปนอนสิคะ” เธอครางประท้วงน้อยๆ เมื่อโดนสวมกอดจากทางเบื้องหลังแล้วหอมแก้มฟอดๆ “ไล่ผัวอีกแล้วนะ เดี๋ยวโดนทำโทษหนักๆ เลย” “เปล่าไล่เสียหน่อย แต่หนูเล็กอยากดูดาวก่อนค่ะ” “ก็ดูไปสิ” คนตามใจงึมงำตอบ มือเริ่มเคลื่อนไปตามเรือนร่างอวบอัด เคล้นคลึงฟอนเฟ้น ริมฝีปากร้อนๆ ก็ตามติดรุกไล่ไปกับแก้มคางของคนที่เอาแต่เบี่ยงหลบ “พี่เมฆ อื้อ...” เธอเบี่ยงหลบแต่ไม่พ้นมือและปากของเขา “ไปนอนกันได้แล้ว ยืนตากน้ำค้างนานๆ เดี๋ยวเป็นหวัด เข้าใจไหมเด็กดื้อ” เขาอุ้มร่างอวบขึ้นสู่อ้อมแขน หยาดทิพย์ชอบทุกครั้งที่เขาอุ้ม เพราะเขาไม่เคยบ่นให้ได้ยินเลยว่าเธอหนัก อุ้มไม่ไหว มีแต่เขาจะให้เธอกินให้อิ่ม ไม่เคยบ่นว่าอย่ากินเยอะเดี๋ยวอ้วน จะมีผู้ชายคนไหนทำแบบนี้กับเธอเหมือนเขาบ้างนะ ตอนสมัยเรียนขนาดเพื่อนสนิทยังล้อว่าเธอกลิ้งได้ คิดแล้วน่าน้อยใจนัก “คิดอะไรปวดหัว คิ้วผูกกันแล้วเห็นไหม” เขาทาบหน้าผากลงมากดๆ เพื่อให้คิ้วของเธอคลายออก ก่อนจะหอมแก้มเธอเหมือนรักใคร่หนักหนา “หนูเล็กยังไม่ง่วงเลยค่ะ ขออ่านหนังสือก่อนได้ไหมคะ” “ต่อรองเยอะจัง ถ้าต่อรองเยอะขนาดนี้ ต้องให้รางวัลคนรอให้เต็มที่นะคนดี” เขาต่อรองบ้าง “ก็หนูเล็กอยากอ่านหนังสือนี่คะ” เธอมุ่ยหน้าใส่เขา “ห้ามไปมุ่ยหน้าให้ใครเห็นอีกนะ” คนขี้หวงรีบบอกเมื่อวางเธอให้นั่งบนเก้าอี้ในห้องนั่งเล่นที่อยู่โซนด้านข้างของกระท่อม สามารถมองดูดาวได้อย่างชัดเจน “มันน่าเกลียดมากเหรอคะ” คนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเอ่ยถาม “มันน่ารักมากต่างหาก พี่เลยหวงไม่อยากให้ใครเห็น พี่อยากเห็นคนเดียว” เขาบอกก่อนจะนอนหนุนตักเธอบนเก้าอี้ตัวยาว หยาดทิพย์อมยิ้มก่อนจะหยิบหนังสือนิยายเล่มโปรดที่อ่านค้างเอาไว้มาเปิดหน้าที่มีที่คั่นหนังสือเสียบเอาไว้ “ชอบอ่านเหรอไง นิยายพวกนี้” เขาเอ่ยถามอย่างสงสัย กอดซบตักนุ่มๆ อย่างชอบใจ “พี่อัปสรเอามาให้อ่านค่ะ อ่านได้นิดเดียวเอง” เธอไม่กล้าบอกว่าไม่มีเวลาอ่าน เพราะเขาหาเรื่องพาเธอไปทำกิจกรรมรักอยู่ร่ำไป “เลิกอ่านได้ไหม” “ทำไมล่ะคะ” เธอเหลือบมองคนที่ซุกหน้าอยู่บนตัก “ก็หนูเล็กสนใจไอ้หนังสือเล่มนี้มากกว่าพี่ไง” เขาหน้าตูมไม่พอใจเธออีกแล้ว “ไม่ใช่สักหน่อย” เธอหัวเราะคิก คนอะไรขี้งอนก็เป็นด้วย “ไม่ให้อ่านแล้ว” เขาดึงหนังสือเล่มนั้นของเธอโยนไปอีกด้าน “พี่เมฆ” “สนใจหนังสือทำไม สนใจพี่สิ เห็นไหมว่าง่วงแล้ว” “พี่เมฆง่วงก็ไปนอนสิคะ” “ก็รอให้เมียปรนนิบัติอยู่นี่ไง” เขาซุกหน้าที่ท้องของเธอ จูบหนักจนริมฝีปากร้อนฝังเข้าไปในชุดนอนบางๆ ของหญิงสาว “อุ๊ย! พี่เมฆ” “ไปนอนกันเถอะ” “พี่เมฆเหมือนเด็ก” “เป็นเมียต้องเอาใจผัวสิ” “คนเอาแต่ใจ” หยาดทิพย์หน้างอ “ไม่ต้องงอนนะ เดี๋ยวจะรีบพาเข้าห้อง” เขาตีเนียน “ไม่ใช่สักหน่อย” เธออ่อนใจกับเขาเสียจริง เมฆาเออออเสร็จสรรพก่อนจะอุ้มพาเธอเข้าบ้าน เสียงประท้วงกลายเป็นเสียงหอบ เสียงคราง ประสานกันระงม ก่อนที่ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยความยินยอมพร้อมใจของทั้งสองฝ่าย เขาหลับไปแล้ว แต่หยาดทิพย์ยังนอนลืมตาอยู่ในความมืด เธอคิดถึงบ้าน แม้บิดามารดาจะไม่ค่อยรัก แต่ที่นั่นก็คือบ้าน เมฆาเอาใจใส่เธออย่างดี หลังจากเขารู้ว่าเธอไม่ใช่หยาดพิรุณ ผู้เป็นพี่สาว แต่มันเหมือนถูกละเลยอะไรบางอย่างไป เขารู้ดีว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่เหมือนเขาจะทำเป็นลืมมันไป เธออยากรู้ว่าเขาจะจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างไร จนแล้วจนเล่าเขาก็ยังเฉยเมย ทำเหมือนไม่รับรู้ปัญหาของเธอ หยาดทิพย์เผลอถอนใจอย่างหนักหน่วง เหลือบมองคนที่ชอบนอนซบอกเธอและหลับไปในท่านั้นอย่างสับสน อ้อมกอดของเขาอบอุ่น แต่มันทำให้เธอเกิดความรู้สึกไม่มั่นคงขึ้นมาเสียอย่างนั้น แท้จริงแล้วเธอเองก็ใช่ว่าอยากจะแต่งงานกับเสี่ยไกร อยากหนีไปไกลๆ ให้พ้นๆ เสียด้วยซ้ำ แต่เธอก็ทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะคำว่าบุญคุณของบุพการีค้ำคออยู่ ถ้าเธอหนีไปตอนนั้น เสี่ยไกรคงเล่นงานบิดามารดามากแน่ๆ ประจวบเหมาะกับที่เขาให้ลูกน้องไปจับตัวเธอมา เธอจึงไม่ต้องแต่งงานจริงๆ แล้วตอนนี้ล่ะ จดหมายที่ส่งไปให้พวกท่านยังไม่ได้รับการตอบรับกลับมา เธอเริ่มกังวลขึ้นมาอีกครั้ง หรือเธอจะลองออดอ้อนเอาใจเขาอีกสักครั้ง เผื่อว่าเธอจะขอกลับไปหาบิดามารดาได้บ้าง เพราะตลอดมาเขาไม่เปิดโอกาส พอเธอพูด พอเธอเอ่ย เขาก็บอกปัดแสร้งทำเป็นพูดเรื่องอื่น เพื่อเบี่ยงเบนประเด็น เขาคิดยังไงนะ หยาดทิพย์ไม่เข้าใจเลยสักนิด “ถอนใจเหมือนคนแก่ มีอะไรเครียดนักหนา” น้ำเสียงของเขาไม่ได้ง่วงงุนเลยสักนิด และประโยคนั้นก็ทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว “พี่เมฆยังไม่นอนเหรอคะ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more