บทที่ 12
เบียร์มันขม ผมอยากกินน้ำหวานๆ
อชิเองก็รู้สึกกังวลกลัวว่าต้นหอมจะไม่รับสายของเขา แต่ว่า… มีแต่ต้องเสี่ยงดวงดู อีกอย่างอย่างไรก็มีแผนสำรองอยู่แล้ว ถ้าต้นหอมไม่ยอมรับโทรศัพท์ก็แค่โทรไปหาภูผาให้เข้าไปจัดการอย่างโจ่งแจ้งก็แค่นั้น ชายหนุ่มจัดการโทรหาต้นหอมทันที
(ชะ ช่วยด้วย แฮ่ก แฮ่ก!)
“วิ่งเข้าซอยตรงหน้า…”
ต้นหอมทำตามอย่างว่าง่าย แม้ว่าจะมีหกล้มคลุกคลานบ้างก็ตาม ต้นหอมวิ่งผ่านภูผาที่แอบซ่อนตัวอยู่ เมื่อเห็นว่าหญิงสาววิ่งผ่านไปแล้ว ชายหนุ่มก็ออกมาจากที่ซ่อนจากนั้นก็จู่โจมจัดการกับคนที่ตามมาทันที
ไม่มีโอกาสให้คนร้ายคนนั้นได้ร้องขอชีวิตด้วยซ้ำ ไม่กี่นาทีต่อมามันก็แทบจะเป็นศพอยู่แทบเท้าภูผาเสียแล้ว
“สมกับเป็นหมาบ้าจริงๆ” อชิได้แต่หัวเราะเมื่อเห็นว่าภูผาจัดการได้อย่างดุเดือด
กลับมาที่ปัจจุบัน
เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาทำให้ต้นหอมรู้สึกหวาดหวั่น ร่างบอบบางสั่นระริกอย่างน่าสงสาร เธอม
