อื้อออ ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวปล่อยชายกับกางเกงสแล็คสีดำ
พรึ่บ! เชอร์รี่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เธอเอียงศีรษะแนบแก้มไว้กับฝ่ามือ สายตาสบประสานกับดวงตาที่มีแววตระหนกแฝงอยู่
“ปลอกคอดูเหมาะกับนายดี”
อื้อ อื้อ พร้อมกับคิ้วหนาขมวดเข้าหากัน และนอกจากเสียงอู้ๆ อี้ๆ ที่ดังมาจากลำคอชายหนุ่มแล้ว เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย นั่นก็เพราะว่าปากเขาถูกปิดไว้ด้วยผ้า คอก็ถูกสวมปลอกคอที่มีเชือกเชื่อมกับปลอกข้อมือทั้งสอง
เชอร์รี่หัวเราะ
เสียงหัวเราะที่ใสกังวาล ทำเอากานต์ลืมความกลัวที่เอ่อท้นไปชั่วขณะ
“พวกน้าออกไปเถอะ มัดเขาซะขนาดนี้ แล้วดูรูปร่างเขาสิผอมเสียขนาดนี้...” เหล่าลูกน้องโค้งให้เธอและยอมถอยออกไปเพราะจนด้วยเหตุผล จากที่กังวลว่าเด็กหนุ่มร่างสูงจะทำร้ายเจ้านายของพวกเขา
“ในสายตาพวกเขา ฉันก็ยังเหมือนเด็กที่ยังไม่โต คอยปกป้อง คอยตามใจ ใครก็ตามที่ฉันไม่ชอบหรือคิดจะรังแกฉัน พวกเขาไม่ลังเลที่จะ
