นายหัวอาชาทรุดตัวนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของชบา สองมือโอบกอดหัวไหล่เล็กเอาไว้หลวมๆ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังนั่งหวาดกลัวจนตัวสั่น เพราะไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้เขาจึงไม่ได้จัดการกับอารมณ์ของตัวเอง
แค่โมโหที่เธอพูดเรื่องหนี้สินอยากจะออกไปจากบ้านหลังนี้ และให้เขาหยุดการกระทำพวกนี้
"ฉะ ฉันขอโทษ ฉันไม่คิดว่าเธอจะกลัวขนาดนี้"
"ฮึก...." ชบาได้แต่นั่งก้มหน้า ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองเขา
"ออกมาข้างนอกมา เดี๋ยวยุงกัด"
"....." เธอขยับหนีนายหัวอาชาเล็กน้อย พร้อมกับส่ายหัวเบาๆ เป็นเชิงบอกว่าเธอจะไม่ออกไปจากตรงนี้เด็ดขาด
"ทำไม?"
"ออกไป" เสียงเล็กๆ ดังเล็ดลอดมา ถึงมันจะเป็นเพียงเสียงแผ่ว แต่นายหัวอาชาก็รู้ว่าชบาพูดอะไร
"ถ้าฉันออกไป แล้วเธอจะออกมาไหม?"
"....." ชบาไม่ตอบ
"อ่าโอเค ฉันยอมออกไปก็ได้ แล้วเดี๋ยวฉันจะไปทำอาหารให้ เธอก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ แล้วเดี๋ยวฉันจะเอาข้าวมาให้"
"....." ชบาก็ยังไม่ยอมตอบ
