EP:06 หวงก้าง
1523 คำ
เกษรา Talk
ตกดึก
ฉันนอนไม่หลับสักทีเพราะมัวแต่คิดเรื่องเมื่อเย็น ไอ้บ้าคุณศิวามันมาขโมยจูบแรกของฉันไปแล้ว อุตส่าห์เก็บรักษาไว้อย่างดีแล้วอย่างนี้ฉันจะไว้ใจอะไรเขาได้อีก เขามันชอบฉวยโอกาส ไหนบอกว่าเกลียดฉันนักเกลียดฉันหนาไง แล้วอยู่ดีๆ ก็มาพูดดีทำดีกับฉันซะงั้น เขากินยาผิดขนานหรือเปล่าถึงได้สมองกลับอย่างนี้
ฉันนอนพลิกตัวเล่นไปมาพยายามข่มตานอนหลับเท่าไหร่มันก็หลับไม่ลงเลย ถ้าไม่ใช่คำร้องขอของเจ้าสัวก่อนที่ท่านจะเสียฉันจะไม่มีวันมาอยู่กับผู้ชายคนนี้เลย มันไม่ใช่ความสุขของฉันฉันอยากอยู่แบบเรียบง่ายไม่ต้องหรูหราขอแค่มีความสุขกับคนในครอบครัวก็พอแล้ว
ฉันฝันว่าอยากจะมีบ้านสักหลังนึงที่ซื้อด้วยเงินเก็บจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง แล้วตอนนี้ฉันก็ทำความฝันได้เกือบจะเป็นจริงแล้ว ฉันซื้อที่ดินไว้แปลงนึงไม่ใหญ่มากกำลังให้ช่างเริ่มทำบ้านตามที่ฉันออกแบบให้ พี่กันยังไม่รู้เรื่องนี้หรอกเพราะฉันยังไม่ได้บอกเขา เอาไว้เซอร์ไพรส์ตอนที่บ้านหลังนี้เสร็จแล้วดีกว่า พอหมดสัญญาเราสองคนพี่น้องจะได้ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ด้วยกัน ในอนาคตพี่กันจะมีแฟนแล้วพาแฟนมาอยู่ที่นี่ฉันก็ไม่ว่า ขอแค่คนๆ นั้นเป็นคนดีก็พอ
ฉันนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยพร้อมกับรอยยิ้มอย่างที่มีความสุขฉันอยากจะหยุดเวลามันอยู่แค่ตรงนี้จริงๆ เลย และถึงเวลานั้นฉันอยากให้พ่อกับแม่มาอยู่ด้วยแต่มันก็เป็นได้แค่ความฝัน เพราะพ่อกับแม่ของฉันได้ตายจากไปหมดแล้ว และเหลือเพียงเราสองคนพี่น้องที่อยู่กันอย่างโดดเดี่ยวมาตลอด จนกระทั่งเราสองคนต้องแยกทางกันเพราะมีเจ้าหนี้ของพ่อกับแม่ตามล่าตัว พ่อกับแม่ถูกพวกมันยิ่งตายอยู่ในบ้านหลังเล็กๆ ที่เราทั้ง 4 คนอาศัยอยู่ ฉันกับพี่กันหนีไปกันคนละทิศละทางจากนั้นเราสองคนก็ไม่เจอกันอีกเลย และได้เจ้าสัวรับฉันไปอุปการะส่งเสียฉันเรียนจนฉันเรียนจบมหาวิทยาลัยและได้เข้าทำงานที่บริษัทของเจ้าสัวฉันจึงได้เจอกับพี่กันอีกครั้ง และวันนั้นมันก็เป็นวันที่ฉันมีความสุขมากๆ เพราะสิ่งที่ฉันรอคอยมาทั้งชีวิตนั่นก็คือพี่กัน พี่ชายคนเดียวของฉันที่ฉันเหลืออยู่ ฉันกับพี่กันเราสัญญากันเอาไว้แล้วว่าเราจะไม่มีวันแยกจากกันอีก ไม่ว่าจะเผชิญปัญหาอะไรเราสองคนจะจับมือกันแล้วเดินผ่านอุปสรรคไปให้ได้
......
เช้าวันต่อมา
ฉันตื่นอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้าตามปกติของฉัน จากนั้นก็ลงไปกินข้าวเตรียมที่จะขับรถไปทำงานที่บริษัท ที่จริงฉันขับรถไปเองก็ได้แต่ที่ฉันให้คุณศิวาไปส่งก็เพราะฉันอยากจะแกล้งเขาเล่นๆ ก็เท่านั้นเอง ถามว่าฉันโกรธเขาไหมที่เขาเคยทำร้ายฉันทั้งคำพูดของเขาที่ดูถูกฉันสารพัด ตอบได้เลยว่าโกรธและโกรธมากๆ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะโกรธไปทำไมในเมื่อฉันกับเขาก็ต้องเห็นหน้ากันทุกวันคุยกันทุกวันอยู่แล้ว และอีกอย่างฉันก็ชินกับเหตุการณ์นี้ดีแล้วด้วย
"นมแย้มคะ...เกดไปทำงานก่อนนะคะ"
"อ้าว...วันนี้คุณเกดไม่ไปพร้อมคุณศิวาเหรอคะ"
"ไม่ล่ะค่ะ...เกดมีนัดคุยงานกับลูกค้าช่วงเช้า...ไม่ได้แวะเข้าบริษัทเลย...กว่าจะเสร็จธุระกับลูกค้าก็คงจะเกือบเที่ยงนู่นแหละค่ะ" ฉันหันไปตอบนมแย้ม ว่าไปก็มีนมแย้มนี่แหละที่คอยกำราบคุณศิวาได้บ้าง
"อ๋อค่ะ..ขับรถดีๆ นะคะคุณเกด"
"ค่ะนม...ไปนะคะ"
ฉันยิ้มให้นมแย้มจากนั้นก็คว้ากระเป๋าสะพายเดินมาที่รถตัวเอง แล้วขับรถออกไปจากบ้านทันที ฉันนัดคุยงานกับลูกค้าช่วงเช้าเอาไว้ประมาณ 7 โมงกว่าๆ เพราะฉันกับลูกค้าต้องลงไปดูงานที่โกดังกันด้วย กว่าจะเสร็จก็คงจะเป็นเที่ยง และภาคบ่ายฉันก็ต้องกลับมาเคลียร์เอกสารที่บริษัทอีก ใครบอกว่าการเป็น CEO นั้นสบายไม่ใช่เลย ยิ่งตำแหน่งสูงยิ่งต้องทำงานหนักหัวสมองก็ว่าหนักแล้วบางครั้งไปทำงานกับพนักงานอีก
"สวัสดีค่ะ...รอนานหรือเปล่าคะ" ฉันทักทายคนตรงหน้า ลูกค้าคนนี้ดูหล่อเหลาเอาการเลยแถมเวลายิ้มยังมีลักยิ้มอีกต่างหาก
"สวัสดีครับ...รอไม่นานเลยครับผมก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน...คุณทานอะไรมาหรือยังครับสั่งอะไรมาทานก่อนไหม วันนี้เรามีดูงานกันยาวเลย"
"ฉันทานมาเรียบร้อยแล้วค่ะ"
"ครับ"
จากนั้นเราก็นั่งดูงานกันไปเรื่อยๆ ฉันรู้สึกว่าเขาชอบแอบมองฉันอยู่บ่อยๆ จนฉันรู้สึกเหมือนจะอึดอัดเพราะไม่เคยมีใครจ้องฉันบ่อยขนาดนี้เลย
"ตกลงตามนี้นะครับ..."
"ค่ะ.."
หลังจากที่คุยตกลงราคางานกันเสร็จฉันก็พาเขาไปดูงานที่โกดังอยู่พักใหญ่ แล้วก็พาเขากลับมาที่บริษัทอีกครั้งเมื่อเซ็นสัญญาด้วยกัน
"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ...ผมชื่อ...มาเวล...ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ"
"ฉันชื่อเกษราค่ะ...เรียกว่าเกดเฉยๆ ก็ได้ค่ะ...ยินดีที่ได้ร่วมงานเช่นกันนะคะ"
"ครับ...เอ่อ...ผมขอเบอร์โทรติดต่อคุณหน่อยได้ไหมครับเผื่อมีเรื่องด่วนผมจะได้โทรเช็คกับคุณเลย"
"เบอร์บริษัทก็มีนะคะ"
"แต่ผมอยากได้เบอร์คุณโดยตรงเลยมากกว่า เพราะถ้ามีปัญหาผมก็จะได้แจ้งคุณเลยโดยไม่ต้องผ่านพนักงาน แบบนี้มันน่าจะรวดเร็วมากกว่านะครับ"
"อ๋อๆ...ได้ค่ะๆ" ฉันพยักหน้ารับจากนั้นก็จดเบอร์โทรศัพท์ใส่กระดาษแล้วยื่นให้กับคุณมาเวล
หมับ!! ไม่ทันที่กระดาษใบนั้นจะถึงมือของคุณมาเวลจู่ๆ ก็มีคนดึงกระดาษใบนั้นออกจากมือของฉันไป
"คุณศิวา!?"
"ทำไม!"
"เอากระดาษมาคืนให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!" ฉันข่มเสียงกระซิบพูด
"ฉันไม่ให้...นี่มาทำงานหรือมาหาผัวกันแน่..ผัวยืนหัวโด่อยู่นี่ยังจะไปให้เบอร์คนอื่นอีก"
"คุณศิวา แยกแยะหน่อยสิคะนี่มันงานของฉัน!" ฉันพูดอย่างไม่พอใจจะมาทำตัวหวงก้างไว้ทำไมก็ไม่รู้
"...."
"เอากระดาษใบนั้นคืนฉันมาเดี๋ยวนี้!" ฉันกดเสียงต่ำมองหน้าคุณศิวาด้วยแววตาที่ไม่พอใจเอามากๆ ทำไมเขาต้องมาหักหน้าฉันต่อหน้าลูกค้ารายใหญ่แบบนี้ด้วย ชอบมาทำกิริยาไม่ดีใส่ลูกค้าแบบนี้ตลอดเลย
"ไม่คืน!!" เขาพูดเสียงแข็ง
"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจค่ะ....คุณมาเวลคะ...เกดขอโทรศัพท์ของคุณหน่อยค่ะ" ฉันหันไปพูดกับคุณมาเวลพร้อมกับแบมือต่อหน้าเขา เขามองอย่างงงๆ แต่ก็หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อมาให้ฉัน
ฉันรับโทรศัพท์แล้วกดเบอร์โทรของตัวเองเข้าไปในเครื่องของคุณมาเวลทันที
"นี่ค่ะเบอร์โทรของฉัน ฉันกดบันทึกเข้าไปในเครื่องให้คุณแล้วนะคะ"
"ขอบคุณมากๆ นะครับคุณเกด...ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับ"
จากนั้นคุณมาเวลก็เดินออกไปทันที ฉันมองตามคุณมาเวลเดินออกไปจนสุดสายตาแล้วหันกลับมา
"มองอะไรคะ?" ฉันหันไปถามคุณศิวาที่ยืนจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ
"เธอไปให้เบอร์กับมันทำไม!"
"ทำไมจะให้ไม่ได้คะ...นั่นมันลูกค้าของฉันนะ...และอีกอย่างที่ฉันให้เบอร์กับเขาไปก็เพราะเอาไว้คุยงานกันได้มีอย่างอื่นแอบแฝงเลย"
"เบอร์บริษัทก็มีทำไมเธอถึงไม่ให้เบอร์บริษัทไป เธอมีหน้าที่คอยดูแลงานแทนผู้บริหารไม่ใช่คนคอยดูแลลูกค้า เรื่องนี้ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฝ่ายบริการสิ"
"ไม่ว่าจะอยู่ตำแหน่งไหนเราก็ต้องทำงานให้เป็นค่ะ แล้วนี่คุณมาหาฉันมีอะไรคะ"
"ลืมไปละ!" เขาตอบเสียงห้วนๆ
"อ้าว"
"วันนี้ฉันขอกลับด้วย"
"แล้วรถคุณล่ะคะ"
"เสีย!!....จอดอยู่ที่อู่" เขาพูดกระแทกเสียงใส่ฉันราวกับว่าไม่พอใจฉันมาตั้งแต่ชาติปางไหน
"ตามใจค่ะ...แต่ฉันต้องเคลียร์งานก่อนนะคะคุณรอไหวหรือเปล่า"
"อืม"
"...."
- ผู้เขียน
