“ ท่านพ่อ ! ” บุตรชายทั้งคู่คุกเข่าลงกับพื้นแล้วจับมือของผู้เป็นพ่อเอาไว้ น้ำตาเอ่อหน่วยตาของทั้งคู่
“ พวกข้าช่างบาปหนานักที่เข้าใจผิดเองมาตลอดว่าท่านพ่อไม่รักท่านแม่และทอดทิ้งพวกเราเสมอ ไม่คิดว่าท่านแม่จะเป็นหญิงเดียวในดวงใจของท่านพ่อตลอดมา ”
“ พ่อไม่เคยถือโทษโกรธพวกเจ้าแม้สักคราเพราะรู้ดีว่าพวกเจ้าถูกท่านแม่ที่น้อยใจพ่อคอยพูดจาว่าร้ายพ่อให้ฟังอยู่ตลอดเวลา ที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไปเถิด ตอนนี้พ่อขอแค่ได้ทำหน้าที่ที่ควรทำนั่นคือการหาภรรยาที่ดีให้กับลูกชายทั้งคู่ เหนียงฮุ่ยฟาง นางเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมและดีงามเหลือเกิน หากจะปล่อยไปให้เป็นของผู้อื่นก็ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก และที่สำคัญที่สุดคือนางได้หัวใจของพวกเจ้าทั้งคู่ใช่หรือไม่เล่า ” ท่านพ่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม พวกเขาทั้งคู่พยักหน้ารับ
“ พวกข้าขอโทษท่านพ่อ พวกข้าช่างบาปหนาเหลือเกินที่หลงรักหญิงที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นคนรักของพ่
