ฟิว...
ผมกำลังรอขึ้นเครื่องเพื่อกลับไทยพร้อมพ่อและพยาบาลพิเศษของพ่อที่ตอนนี้น่าจะเลื่อนขั้นมาเป็นคนพิเศษแล้วล่ะ ผมไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้าปั้นปลายชีวิตของพ่อจะมีใครสักคนเข้ามาดูแล แม้ว่าก่อนหน้านี้พ่อจะปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองเพราะรู้สึกผิดต่อแม่ของผม แต่ผมก็พูดให้ท่านเข้าใจว่าแม่คงจะอยากให้พ่อมีความสุขเหมือนกันตอนนี้แม่อาจจะมองพ่ออยู่ที่ไหนสักแห่งท่านคงอยากเห็นพ่อยิ้มและมีความสุขอีกครั้งกับคนที่พ่อรักและเขาก็รักพ่อ
"ฟิว"
"ครับพ่อ"
"กลับไปพ่อจะได้เจอใบบัวมั้ย"
"เจอสิครับพ่อถามทำไม"
"พ่ออยากถามถึง.."
"ถามถึงอะไรครับ"
"เปล่าหรอกไม่มีอะไร" ผมงงกับคำพูดของพ่อเหมือนกับว่าพ่อมีอะไรผิดบังผมอยู่
หลายสิบชั่วโมงต่อมา...
ตอนนี้เรากลับมาถึงไทยแล้วครับและตอนนี้เราสามคนกำลังนั่งรถไปบ้านแม่เฟื่อง อันที่จริงผมจะไปหาซื้อบ้านหลังใหม่อยู่กับพ่อปกรณ์เพราะผมเกรงใจแม่เฟื่องกับป๊าถ้าผมต้องพาพ่อไปอยู่ที่นั่
