“ผมจะหยุดต่อเมื่อคุณเรียกผมว่าคุณพีขา…นะคนสวย ถ้าไม่เรียกคุณพีจะเรียกพี่พีขาก็ได้เร็วสิ...”
คนสวยที่ไม่เคยอวยตัวเองแต่ถูกเขาพร่ำชมอยู่ตลอดเวลากระดากอายไม่กล้าทำในสิ่งที่ถูกขอร้องกึ่งบังคับ
“คุณพี พอเถอะ ไม่ไหว” หญิงสาวครางเสียงสั่น กลีบดอกไม้งามถูกโจนจ้วงเข้าหามาเกือบครึ่งชั่วโมงไม่รู้ว่าเขากินอะไรมานี่เขาจะฆ่าเธอให้ตายบนเตียงนี้ไปเลยหรือไง รู้สึกว่าเรียวขาอ่อนหมดเรียวหมดแรง
“เร็วสิ เรียกคุณพีขาก่อน ไม่เรียกผมจะไม่เลิก เราจะเนิบนาบกันแบบนี้จนฟ้าเหลือง”
“ไม่ไหวแล้วค่ะ คุณพีขา…โอ…คุณพีขา….บุษจะขาดใจตายก่อน!!”
“ทูนหัวคุณไม่ตายเพราะเรื่องแบบนี้หรอก เขาถอยเข้าออกอย่างเมามันจนความกระสันเดินทางไปถึงขีดสุด ชายหนุ่มและหญิงสาวร้องเสียงหลงดังออกมา ยิ่งฝ่ายชายยิ่งเร่งจังหวะกระแทกความแข็งแรงลงไปอีกสี่ห้าครั้งติด ๆ หญิงสาวก็กรีดร้องพร้อมกับเสียงเขาคำรามกระเส่าดังไปทั่วกระท่อมไม้ไผ่ริมหน้าผาที่ห่าง
